The end

Dit was het dan. Zo op een dinsdagmiddag komt er ineens een eind aan alles, oké dat klinkt heel fatalistisch, maar het was blijkbaar de dag van afsluiten. Alle corona-maatregelen worden geschrapt en wij mochten acte de presence geven bij de onderwijsgeschillencommissie.Ik had weer wat tranen gelaten na het lezen van het verweer van school. Korte samenvatting: we zijn allemaal blij met de situatie, houden zo en we organiseren graag een herstelgesprek.

In de ochtend was ik nog op van de zenuwen over de zaak met school. Had ik mijn dossier wel op orde? Moest ik niet nog een keer de tijdlijn doorlopen? Zal ik toch mijn laptop meenemen, voor de rest van de stukken? Alsof ik niet wist wat er was voorgevallen. Ik heb de afgelopen 3 maanden niet anders gedaan dan gesprekken herhalen in mijn hoofd, met name 's nachts (de slaappil kan nu van mijn bucketlist). Mijn kussen heet Marijn, de andere Bart (ik vind dat we nu op firstname basis zitten met de directeur en de rector na deze periode en ook fijn om weer een vent in je bed te hebben, al is het alleen in gespreksvorm). De teamleider is ook in mijn slaapkamer geschorst.

Mijn vriendin ging mee om me op te vegen of om de champagne te ontkurken, maar in het begin vooral om mijn auto te rijden, het was toch wel de bedoeling om echt aan te komen in Utrecht. Met een verkeerde afslag werd dat zelfs nog heel even spannend (als het al niet spannend genoeg was), maar we hebben het gered. Voor de zitting werden we gescheiden: wij in 1 hok, school in een andere, daar kreeg T te horen dat hij er alleen in het begin bij mocht zijn, vanwege zijn leeftijd. Het was tijd, ik perste er een voorzichtig 'goedemiddag' uit bij het voorbij lopen van directeur en teamleider. Er was ook iemand van BOOR en de koersconsulent, de commissie bestond uit 5 commissieleden, een 'panel' van 3, secretariele ondersteuning en een stagiair, die bijna de pensioengerechtigde leeftijd aantikte, dus dat was ook ineens hoopvol voor mijn zoon, waarom op 16 jarige leeftijd je diploma halen, die gedachte heb ik maar voor me gehouden.

We deden een voorstelrondje. De commissie begon met het horen van mijn zoon, dat deed ie prima. In mijn hoofd hoopte ik nog op meer, op volzinnen in plaats van ja-nee, maar toen hij mocht gaan en er nog een 'dank u, fijne middag' richting commissie uit gooide en vervolgens 1,5 uur keurig op ons ging wachten in een vergaderzaal, was moeders toch stiekem trots. De commissie ging het verweer behandelen als een verwijdering, ook fijn, dat dat dus niet alleen mijn gevoel was.

'Mevrouw, wilt u reageren op het verweer van school.' Demonstratief opende ik de map bij de letter V, ik zag daar een document, maar niet het verweerschrift. Voor het dramatische effect liet ik dat niet merken, hij zat toch al in mijn hoofd. Mevrouw wilde wel reageren. Dat blij met de situatie niet de juiste bewoording was, dat het OPDC nooit als tijdelijke optie is genoemd: verbaal, non-verbaal en op schrift is duidelijk dat mijn zoon niet meer welkom is en leuk die handreiking van een gesprek, maar dat was mijn idee op 23 dec, 10, 11 en 20 jan en kwam prominent terug in het hersteldocument wat linea recta de prullenbak in is beland. School mocht ook, die had zo zijn best gedaan de afgelopen 3 maanden. Er werd een poging gedaan tot mediation, het blijft handig als we er samen uit gaan komen. School wil heel graag, moeders is wantrouwend, heb al 3 maanden mooie woorden gehoord en geen actie.

Er kwam een pauze. Niets zeggen, rustig blijven, adem in, maar bij de uitademing kon ik het toch niet laten. Ik keek de directeur recht in zijn ogen aan en voor ik het wist was ik in gesprek, nou ja meer een woordendiarree. Heerlijk om in het echt te herhalen, wat ik al die tijd op schrift heb geprobeerd: waarom mag ik als ouder niet meebeslissen of in ieder geval meepraten? Waarom in de OPDC-groef, waarom niet gezamenlijk kijken wat er nodig is? Waarom is er nooit een gesprek geweest met de teamleider, met de docent EN met mijn zoon en vervolgens een gezamenlijk gesprek over wat te doen? Ik had het publiek stil, de commissie kwam terug.

Waren we er uit? Niet echt, de commissie vervolgde met een vragenvuur. Ik zat er klaar voor, maar vooral de school kreeg kritische vragen. Waar staat de 2x schorsen is verwijderen-regel? Waarom zo laat pas een schorsingsbrief? Het gespreksverslag van 20-1 is eigenlijk de verwijderingsbrief. Waarom is er niet een deel van het herstelplan uitgevoerd? Was het OPDC-advies gebaseerd op een ondersteuningsbehoefte of alleen vanwege het gedrag op 17 december? Ik moest af en toe reageren op het gestammel van school.

Kan Koers VO hier nog iets in betekenen? Er werd nogmaals gemeld dat samen afspraken maken toch echt het beste zou zijn, de commissie gaat uiterlijk 27 april uitspraak doen, dan is het al bijna eindexamentijd, als er nu niks gebeurd, gaat T het zeker niet halen.

Ik kan best procesafspraken maken, wil wel weten, waar ik terecht kan als school zich weer niet aan de afspraken houdt. Wanneer wil je dan? Nou vanmiddag, we zijn er nou toch, maar we maken toch een nieuwe afspraak. De eerste optie was volgende week, maar ik heb er toch deze week van weten te maken. De teamleider kon ook, mijn maag draaide om. Ik wil nooit meer met deze vrouw in één ruimte zijn en ik kon mezelf niet helpen, ik sprak het uit (heb al geregeld, dat ik iets met deze haat ga doen, want herken mezelf niet). Het kostte me een berisping, maar leverde wel het gewenste resultaat op: gesprek is zonder teamleider. Binnen 2 weken koppelen we een reactie terug naar de commissie.

Er was een last van mijn schouder gevallen. Hebben we het gewenste resultaat, niet echt, maar wie weet komen we morgen ineens tot een geweldig plan. En als hij morgen niet als crimineel behandeld wordt is het al winst. De basisschool noemde mijn zoon mini Obama, school benadert hem als Redouan Taghi (de Willem Holleeder upgrade), zelfde leiderschapskwaliteiten, toch iets andere invalshoek. Ik ga wel de strijd van me af regelen, dit waren de laatste zakdoeken heb ik afgesproken met mezelf. Hopen dat ik mezelf wel aan de afspraak ga houden.

Het is klaar, het einde. Het einde van de maatregelen van de pandemie op dezelfde dag als het einde van de schoolstrijd en daarmee dan ook het einde van deze coronablog. Is het klaar met strijd in mijn leven? Nee, natuurlijk niet, er komt vast wel weer een Nichelmannetje op ons pad. Ik hoop dan wel dat ik een strategische strijd voer in plaats van een emotiezuigende. Hang ik mijn toetsenbord aan de wilgen? Nee natuurlijk niet, maar ik ga gewoon weer reizen en avonturen opzoeken en daarover tikken, maar niet meer op deze plek en op deze manier. Ik ben begonnen op mijn 1e coronaverjaardag 2 jaar geleden, volgende week ben ik weer jarig. Ik heb corona ontweken, vaccinatiestress gehad, QR-codestrijd gevoerd en vervolgens toch meegedaan met corona, milde variant. Gelardeerd met het gewone leven tussen corona door. En daar heb ik toch zo'n 100 keer iets over weten te melden.  Dank dat je mee hebt gereisd.