Toen ik het hele verhaal als diarree uit mijn toetsenbord liet komen, gaf het me al een bepaalde rust. Ook hielp het me de boel weer even te ordenen, ook niet 1 van mijn sterkste eigenschappen. Ik schrok van de vele reacties van herkenning, ook van vòòr de corona (wat ik onbewust toch ook als excuus meewoog). Wel supertof, dat jullie de enorme lap tekst hebben doorgeworsteld en me zo steunen, doet een mens goed. Ik kan niet wachten tot Agora-onderwijs hier voet aan de grond krijgt: coaches, eigen leerlijn, eigen leertempo en focus op eigen vaardigheden en talenten. Of heb ik de Roermond-docu geromantiseerd? Terug naar de realiteit, het gesprek met de rector, een beelschermontmoeting.
Hoewel ik meteen dacht 'wat een fijne man' is dat ook meteen mijn valkuil, ik vind namelijk iedereen altijd meteen aardig en verplaats me in ieders positie, zelfs die van de teamleider, al mag ik haar nog ff niet aardig vinden van mezelf in deze strijd, dan blijft ze mijn grenzen overgaan. Ik ging in waakhondstand, maar dat was moeilijk, want hij zette meteen in op de relatie, op de verbinding. De angel dus van deze hele strijd. We begonnen met een voorstelrondje 'ik ben de moeder van het monster' en T reageerde met 'ik ben T en het draait allemaal om mij.'
Het ging over de mail naar het docententeam en het afsluiten van T's schoolaccount, dat was 2 fout. Ik heb maar niet de grap gemaakt dat het dan nu gelijk spel is (2 wrong don't make a right) en dan gaat het weer over winnen. We moeten vanaf dit punt verder, maar moest wel even herhalen dat mijn zoon keihard word afgestraft en dat de school wel sorry mag zeggen. Daarnaast vind ik de foute melding bij leerplicht en het negeren van het advies van de koersconsulent ook niet oké.
Van 'waar wil je zijn over een jaar?' naar 'hoe gaan we daar komen?' kwam dan eindelijk de oprechte vraag 'wat is er volgens jou nou eigenlijk gebeurd, of wil je er niet over praten?' Ik schoot vol en nu weer als ik dit typ. Hij begon te vertellen. Ook het verhaal van de eerste schorsing kwam langs, wat er allemaal was gebeurd en ook wat hij niet goed had gedaan. Of hij het gedrag ook op andere plekken herkende als hij boos werd, maar het was alleen op school.
Hij vertelde dat het doel van het OPDC altijd gericht is op terugkeer. Ik onderbrak hem, want in de gesprekken, de schorsingsbrief en in de daaropvolgende acties heeft de school duidelijk laten weten, dat dat niet de bedoeling is. Het incident tussen de leerkracht, de teamleider en mijn zoon is nu blijkbaar een schoolbreed probleem. Het hele docententeam is gemaild. Het is niet veilig voor mijn zoon om in een online les aan te schuiven 'alsof hij met een bomgordel om aan zou schuiven. Hij logt in, zet zijn camera en geluid uit en luistert naar de uitleg van de docent, meer niet.'
En als we nou eens inzetten op terugkeer? Ik viel bijna van mijn stoel. De onbespreekbare optie lag ineens weer op de tafel. Staan jullie wel open voor een tijdelijke plaatsing op het OPDC? En kun je eens nadenken over een voorstel waar we dan een deadline in noemen, bijvoorbeeld maart. 8 maart, vrouwendag, riep ik meteen. Deze strijd kan wel wat vrouwelijke waarden gebruiken. Ik wil hier wel over nadenken, ik wil dit wel bespreken, ik wil wel nadenken over voorwaarden, maar ik kan hier tijd en energie in stoppen, als de school niet wil, dan houdt het op. En hoe zie je dat dan voor je, psychologisch gezien. Mijn zoon verdwijnt 2 maanden van de radar, is al geghost door het docententeam, of zoals zijn klasgenoten zeggen 'gecancelled' en komt dan vrolijk weer terug op school, hoe dan? Hij had wel vertrouwen in de professionaliteit van de andere docenten, er kan worden gezocht naar een vertrouwenspersoon voor T, een docent waar hij wel een klik mee had waar hij zich toe kan wenden.
Met een tollend hoofd, barstende koppijn, rode ogen en huiswerk sloten we het prettige gesprek af. 'Mam, ik hoorde alleen maar OPDC.' Nee T, dan heb je niet echt goed geluisterd er is weer een opening. 'Ik ken iemand, die ook tijdelijk naar het OPDC zou gaan, die zit er nu al een jaar. Ik ken die jongens ook die daar zitten, ik zat er naast op het Zuidergymnasium. Mam, dat zijn jongens die ze zoeken op Opsporing Verzocht en daar moet ik dan tussen gaan zitten, tijdelijk?' Ik kon niet meer nadenken en ging in walking dead-stand naar een flikkerend tv-scherm staren in de hoop, dat mijn hoofdpijn en zorgen als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen. Ik heb geslapen, als een roosje. Ik werd niet meer wakker in gesprek met school. Ook heb ik geen appjes van mijn zoon ontvangen, dat hij de slaap niet kon vatten, dat is al winst.
Ik ga vandaag nadenken en in de actie. Waar moet mijn zoon en school staan op 8 maart? Wat is er voor nodig om daar te komen en wat is dan de beste route? Op het OPDC hanteren ze de ACT-methodiek, ik heb al een therapeut gevonden in Rotterdam. Ik ga een route zonder OPDC uitstippelen en 1 met INCLUSIEF ontbindende voorwaarden, al weet ik niet of ik die laatste zal versturen. Ik vind het 'opsporing verzocht'-argument wel zwaarwegend, wetende hoe beïnvloedbaar mijn zoon is. Ook ga ik nadenken wat hij NU nodig heeft, hij heeft namelijk vanaf 20 december al geen onderwijs meer en over 2 weken komen er toetsen aan, die zwaar meewegen. Hoe krijg ik hem weer aan? Hoe krijg ik hem uit de 'school doet niets voor mij, dus ik doe niets voor school'-stand? Ik blijf herhalen, dat de grootste wraak, de dikste middelvinger, is dat je glansrijk je diploma haalt en het keihard gaat maken in het leven. It will be a bumpy road.
Reactie schrijven