Een half jaar geleden sinds mijn laatste blog. Is er dan niks gebeurd? Is het over met corona? Het halve jaar stond bol met gebeurtenissen, maar was het tijdens de 1e lockdown nog een beetje standje bijstand, het werk is daarna aardig aangetrokken, sterker nog: ik ben alweer NEE aan het verkopen. Ondertussen zitten we nog midden in de pandemie en waar corona in het begin het beste van ons naar boven haalde, zien we nu een steeds gepolariseerde samenleving die aangevoerd blijft worden door angst. Waar we eerst aan het klappen waren voor de zorg, hebben we nu een zorg voor klappen als je aan de 'verkeerde' kant staat.
Als ik het laatste half jaar moet samenvatten in 1 emotie dan is dat BOOS, en nee niet de Voice-BOOS, daar hebben we het de afgelopen periode genoeg over gehad en toch is dat niet een emotie die ik herken. Alhoewel, ik lig overhoop met de school van mijn zoon en had in de kerstvakantie niet iemand tegen moeten komen, maar dat terzijde.
Ik heb me eigenlijk redelijk door de pandemie gelaveerd, persco's ontwijkend en corona. Tot deze week: kindje en moi zijn beiden positief getest, Waar ik nog tot voor kort enthousiast riep, dat ik nog nooit zo negatief was in mijn leven is het dan nu toch echt onze beurt: wij doen mee.
Dit weekend bleven de boys weer logeren. Maandag kreeg mijn zoon te horen, dat 1 vd jongens die was blijven slapen corona had, hij had zelf ook milde klachten, moeders nog niet, dus hup naar Ap voor een set zelfstests. Negatief, gelukkig maar. De klachten van mijn zoon bleven dus gingen we dinsdag rond 15.30 uur richting de GGD-bus aan het Afrikaanderplein voor een testje, kon je maar vòòr 15.30 zonder afspraak terecht, daarna met. Dus wij weer huiswaarts om het de volgende dag weer te proberen. Kind ging eerst, ik had nog geen klachten. Helaas veranderde dat die middag/begin avond ineens. Ik had het megakoud, kon alleen maar rillen en zelfs onder de kokendhete douche kreeg ik het niet warm. Onder 2 dekbedden en een deken in mijn flanellen pyjama begon ik een beetje op temperatuur te raken. De volgende dag kreeg mijn zoon de uitslag: positief.
'Eindelijk een QR-code' was zijn 1e reactie en in 1 zin was dat de samenvatting van hoe verziekt de stand van ons land is, dat een positieve uitslag ook ineens iets positiefs betekende. Ik voelde de bui al hangen. Ondertussen had ik koorts, hoofdpijn en spierpijn, dus mocht ook ik door de teststraat om een dag later dezelfde uitslag te krijgen. Gek, maar pas op dat moment mocht ik uitzieken van mezelf. Ik ging in standje shavasana (toch handig die yoga-routine sinds het begin van de pandemie) en eigenlijk zit ik daar nog steeds in. Ik shavasana op een matrasje in de woonkamer, maar gisteren ook 3,5 uur in bad. Het valt me tot nu toe erg mee met de klachten, dus ik hoop, dat ik getekend heb voor de milde variant.
Vandaag werd ik gebeld door een studententypje van de GGD om zijn standaardriedeltje af te draaien en de statistiekjes weer een beetje bij te werken. Hij zat duidelijk niet te wachten op een bijdehante telefoongenoot en bij elke grap viel er een ongemakkelijke stilte om vervolgens het standaardantwoord in te vullen. 'Bent u in contact geweest met andere mensen? Levend of dood? Heeft u onderliggend lijden? Een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest. Nee dus. Oh doe toch maar Lyme, al ben ik daar misschien toch wel weer van af. Bent u student? Ja van het leven.... nee, dus. ' Conclusie van het gesprek was huisarrest tot woensdag as, maar dan moet ik wel al 24 uur klachtenvrij zijn. (Nee, de school van mijn zoon valt niet onder klachten). Ik help het onszelf hopen, want al mag ik tot nu toe in mijn handen knijpen, dat hele afhankelijkheidsding en verplicht thuisblijven is niet aan mij besteed. Gooi nog ff snel mijn hond in de tuin en dan maar weer gauw naar bed, des te eerder is het woensdag.
Reactie schrijven