Vrijdag was zo’n goede dag. Naast de prachtige tattoo kwam ook eindelijk mijn in december bestelde thuiswerkstoel binnen. ‘Mam, hij is f*cking groot en f*cking lelijk, maar hij zit f*cking lekker.’ En zo werd het ineens onze stoel. Toen we aan het wachten waren in de tattoo-shop belde mijn moeder, ze had een probleem.
Ze had een gratis eettafel gevonden in Rijswijk, maar degene die hem zou ophalen was ziek geworden. Je mag de auto wel lenen van iemand, sleutels ophalen in Prins Alexander. Ik raakte eigenlijk instant geïrriteerd en veel te kortaf zei ik waar ik was en of ze niet even haar zoon kon bellen. Die woont namelijk naast Rijswijk, dus zou voor hem geen moeite moeten zijn, maar dat was het blijkbaar wel. Met een ‘ik ben geen verhuisbedrijf’ brak hij mijn moeders hart en ik voelde me weer verantwoordelijk om dat te helen en ook om het probleem op te lossen. Ik begreep ook niet waar de enorme weerstand in mijn lijf vandaan kwam en besloot de irritatie te negeren. Ik appte een zoon van mijn vriendin of we even hun bestelbusje mochten lenen, want een personenauto is geen succes om een eettafel en 4 stoelen te vervoeren. Het mocht.
‘Oh ja de tafel is wel heel zwaar, maar die man helpt wel even mee.’ kwam er nadat ik het busje had geregeld. Grr, met mijn nog steeds niet helemaal genezen frozen shoulder is een zware tafel sjouwen een geweldig idee, dat was vast mijn weerstand, want ik voelde meteen de irritatie weer opkomen. ‘Oh en hij heeft ook een dressoir, wat we mee mogen nemen, maar die is heel licht, zei die.’ Nog meer sjouwen dus ☹. De jehova-methode hield niet op, ik had namelijk al JA gezegd en een bus geregeld, dus langzaamaan werd er steeds meer nieuws gedropt. ‘Hij woont ook nog 3 hoog.’ ‘Zonder lift’ ‘Kunnen we dan ook even naar Hoogvliet rijden, ik heb ook nog een vouwdeur gereserveerd?’ Daar ging een groot deel van mijn zaterdag.
Na de Hoogvliet-vraag remde ik haar af. Ik ga niet het hele land doorrijden nu op het laatste moment, maar dat was echt het laatste (voor nu). Opgelaten vroeg ik hoe lang we de bus konden lenen, maar daar zat niet echt een tijdslimiet aan. We regelden dat hij in de avond al langs kwam, ik reed mee en zou dan weer terug rijden. Na de afspraak kwam de realisatie van de avondklok. Met een hondje hoef ik daar geen rekening mee te houden, dus het zit niet echt in mijn systeem. Toen ik dus na het afzetten terugreed voelde ik me een halve crimineel en ik was er dan ook van overtuigd dat ik dat uitstraalde en aan de kant gezet zou worden. Als een held op sokken en met klotsende oksels parkeerde ik de bus voor de deur en sloop naar binnen.
In de ochtend was ik begonnen aan mijn ‘tattoo-blog’ en ik was bijna klaar toen ik de tijd zag, ik moest opschieten. Even bedacht ik nog om er alvast een was in te gooien, zodat ik die op zou kunnen hangen als we zo terug waren, maar ik besloot mijn alinea af te tikken. Ik wilde nog wel ff snel de vaatwasser aanzetten, maar die weigerde. En toen begon de dag van Murphy. We reden richting de Maastunnel om er daar achter te komen, dat er maar 1 rijbaan de tunnel in open ging, 3 auto’s door liet (of 1 vrachtwagen) en dan weer op rood ging. We stonden dus vast bij het Maastunnelplein. Bij de eerste mogelijkheid maakte ik rechtsomkeert terwijl de navigatie ‘keer om’ sputterde bij elke mogelijkheid om ons weer richting de Maastunnel te sturen. We nemen de Erasmusbrug wel. NOT.
De Erasmusbrug van Zuid naar Noord is de gehele dag afgesloten, omrijden dus richting de Willemsbrug. De brug bij het Poortgebouw stond open. Adem in,…. VEERTIG minuten later reden we eindelijk Rotterdam uit de snelweg op richting Rijswijk. Het mocht de pret niet drukken. Mijn moeder vertelde honderduit over het huisje en waar ze wat allemaal geritseld had en wat ze allemaal nog nodig had. Ik concentreerde me vooral op de weg, af en toe hummend en papegaaiend om te laten weten dat ik wel luisterde. We reden de straat in van onze eetkamerman. AFGEZET, maar het lukte om via een omweg, wederom de navigatie negerend in de straat te komen. De benedenbuurvrouw gluurde afkeurend door de vitrage, de bus stond waarschijnlijk te schuin in het parkeervak (wat ook zo was, dus ik zette mijn allerliefste glimlach op en zwaaide hartelijk).
De eettafel lag nog bezaaid met kleding, op het dressoir stonden allerlei spullen en het was er smoezelig. Zelf was hij 62, geen sportschooltype, dus met mijn schouder en zijn spierkracht voelde het 3 hoog naar beneden lopen nu al als een daverend succes. Het tafelblad was loodzwaar. ‘Heb je niet een dikke deken?’ opperde ik, ‘dan kunnen we hem misschien naar beneden rollen?’ Hij had zijn plaid net weggedaan en ging wel ff kijken of zijn buurjongen kon helpen. Niemand thuis, hij liep naar beneden om verder belletje te gaan drukken. Een knul van begin 30 (schat ik) deed de deur open. Een innerlijk HOERA vervulde mij. De buurman vroeg hem vriendelijk of hij wilde helpen en een nog grotere opluchting ontsnapte toen hij niet alleen JA zei, maar ook nog een zelfde exemplaar uit de kast trok. Binnen no time hadden hij en zijn vriend de zware delen naar beneden getild en in de bus gezet. Spanbandje erom en we konden weer.
Bijna stapvoets reed ik de wijk uit, ik vertrouwde het niet. Het zware tafelblad rolde wat heen en weer en ik hield angstvallig de weg en de achterruimte in de gaten. We moesten linksaf en terwijl ik invoegde geeft de spanband een beetje mee waardoor het dressoir ineens verschoof en in de bocht naar achteren gleed DWARS DOOR DE ACHTERRUIT. Geschrokken zet ik de bus aan de kant ondertussen een spoor van glas achterlatend. In paniek bel ik de man van mijn vriendin, maar die zat al in het ziekenhuis. Ik appte haar zoon of die toevallig al wakker was en gelukkig was dat zo. Met lood in mijn schoenen belde ik hem op vragend of hij lid was van de ANWB. Ik belde de ANWB, die me doorverwees naar AUTOTAAL. Die kwamen niet tijdens openingstijden, maar ik kon wel hun kant op rijden. Moest het raampje voorzichtig naar binnen intikken, zodat ik geen glas meer zou verliezen. Gelukkig lag er een schroevendraaier in de auto waar ik voorzichtig met het handvat het glas mee intikte.
‘Nou als we er toch mee mogen rijden, kunnen we net zo goed doorrijden,’ reageerde mijn moeder. Ik ontplofte, omdat ik het opvatte als ‘laat lekker joh, kunnen we die deur ophalen’, maar dat bedoelde ze gelukkig helemaal niet. We hadden dan in de buurt van Rotterdam het raam kunnen laten maken, wat achteraf misschien best een goed idee was geweest, maar we zaten al bij AUTOTAAL in Rijswijk. Net voor me stapte een man binnen, waardoor wij ipv een half uur een uur moesten wachten. Mijn moeder ging een broodje halen, maar ik bedankte. Ik keek op mijn telefoon en zag dat ik vanochtend was vergeten om de parkeeractie af te melden. Ik was nu al klaar met vandaag. Snel de auto, deur halen en dan gauw naar huis iets warms eten.
Maar ook dat liep anders. Mijn moeders telefoon was bijna leeg, dus ik wilde ff de navigatie vd auto gebruiken. ‘Zal ik ff de navigatie uitleggen?’ vroeg A nog gisteren, maar nee dat hoefde niet en nu kreeg ik ‘em dus niet aan de praat. We waren offline, een stand waar ikzelf op dat moment maar al te graag in wilde zijn. Dan maar de radio aan, maar ook dat lukte niet. Dan maar navigatie op mijn telefoon. Vlakbij Rotterdam twijfelde ik of ik niet de snelweg richting de Europoort moest nemen, maar mijn navigatie stuurde me de stad in om meteen bij Blijdorp muurvast te zitten. Een rit van een half uur bleek een horrorroute te worden van 2 uur. Elke ‘slimme’ omrijroute vertraagde alleen maar meer. Als je dan ook nog langs je huis rijd moest ik wel heel erg de neiging onderdrukken om de bus niet aan de kant te zetten en gauw onder een deken te verdwijnen.
Drie uur later dan de afspraak stonden we in Hoogvliet. Gelukkig waren de bewoners nog thuis en paste de vouwdeur ook nog gewoon in de bus. We dachten dat hiermee het tij was gekeerd, maar helaas. A. appte om 15.15 uur of we om 16 uur terug zouden zijn in Rotterdam, ik appte terug dat we al in Rotterdam waren, maar vast stonden ter hoogte van de Schulpweg en nog moesten uitladen. De borden langs de kant met de boodschap ‘BLIJF THUIS’ knipperde cynisch, bijna spottend onze kant op. Om 16 uur stonden we bij de uitlaadplek, wat gelukkig voorspoedig ging: ik appte A dat als hij zijn afspraak nog kon afzeggen, dat ik dat zou aanraden, maar ik was onderweg. Gelukkig was de uitlaadplek praktisch naast zijn huis (al deed ik er nog wel 20 minuten over om er te komen). Ik verbeet mijn tranen in de bus terwijl ik zijn kant op reed (eerst natuurlijk 3 keer verkeerd). Ik perste er een bijna onhoorbare SORRY uit toen hij door de deur kwam en eiste bijna een knuffel, die hij meer dan bereid was te geven. Wat voelde ik me klote. Hij stelde me gerust en stond er op om me richting huis te rijden, maar ik voelde me al opgelaten genoeg. Hij accepteerde geen NEE en dwong me in te stappen om me thuis af te zetten, wat verbazingwekkend genoeg redelijk vlot ging. Hij zou daarna een vriend op gaan halen om tegels op te gaan halen in……………..RIJSWIJK!
P.s. ik werd ook nog ongesteld, vergat EARTH HOUR en kreeg buiten ruzie met mijn sokken, die ik terplekke wegsmeed en las de eerste zin van de Presence Proces, week 4: 'De consequentie van 'in de tijd leven' is dat we pijn en ongemak ervaren.' Toen moest Michael ook dood, maar na een powernap, koffie en 'Even tot hier' lukte het me toch om mijn 'tattoo-blog' af te tikken en de dag energieneutraal af te sluiten. Op Facebook kwam ik de toedracht tegen van de enorme verkeersravage, was toch handig geweest als de radio het had gedaan.
Reactie schrijven