'Ik heb een tattoo.’ Een zin die ik met verbazing gewoon sinds gisterenmiddag tegen mezelf uitspreek. Mijn zoon roept al vanaf zijn 12e dat hij er 1 wil en ik roep vanaf diezelfde leeftijd dat we dat dus niet gaan doen. ‘Samen één dan mam,’ probeerde bij vorig jaar en ik moet zeggen dat ik toen toch stiekem wel ff ben gaan Googlen en op een mooie moeder-zoon tattoo strandde, maar de NEE in mij was luid. ‘Als ik straks 16 ben heb ik geen toestemming meer nodig hoor van je.’ gaf hij teleurgesteld als respons. En dat bleek te kloppen.
Ik weet niet hoe, wat en wanneer, maar de tattoo was weer uit de hoge hoed gehaald. T heeft een bijbaantje en wilde hem voor mijn verjaardag geven, en dan nam hij er natuurlijk zelf ook één. Ik strooide met bedragen, maar hij was niet onder de indruk. Sinds kort heb ik Google ingeruild voor DuckDuckGo, na het luisteren van ‘komt een vrouw bij de h@acker’ ben ik ineens alert op privacy blijkbaar. En ik irriteerde me aan de aangepaste richtlijnen van Google.
Ik DuckDuckGo-de (oké dat klinkt voor geen meter) nog een keer moeder-zoon tattoo om de tattoo nog een keer boven water te halen en kwam op een aangepaste versie ervan. WOW! Deze was nog toffer, dan die we al hadden gezien. Heel stom showde ik die aan mijn zoon. DIE WORDT HET! kirde ook hij. En daarna begon de twijfeldans van ‘Ja, f*c k it’ tot ‘HELL NO’. Als ik in de ja-stand stond ging ik ineens tattoo-shops op zoeken, reviews lezen en zelfs mailen om een afspraak te maken. Bij ‘house of ink’ konden we terecht, helaas niet op mijn verjaardag, wel de 26e. Ik zette de afspraak vast en belandde meteen weer in de nee-stand.
’T ik weet niet of ik wel een tattoo wil gaan zetten,’ biechtte ik op een avond op. Teleurgesteld keek hij me aan en zei toen: ’Mam, als je het niet wil is het jouw keuze, ik hou dan wel 10% minder van je, maar op 10 miljard 390 miljoen 465 duizend is dat niet zo veel.’ Ik rekende voor hem uit, dat het toch een aanzienlijk aantal was en lachend vielen we in elkaars armen.
Woensdag moest hij voor een allergietest en ik gooide er nog een troef uit. Misschien is hij wel allergisch. Dat heb ik gelezen, dat komt voor, dus kunnen jullie hem daar op testen, maar dat ging niet met de huidtest die gepland was. Dan zou je een stipje moeten zetten en kijken hoe hij reageert. Het werd vrijdag.
Veel te vroeg kwamen we aan bij House of Ink. ‘Beter te vroeg dan te laat,’ grapte de baardloze Henk Schiffmacher van Rotterdam-Zuid. Ik was zenuwachtiger dan mijn zoon. Een klant dacht lollig te zijn door aan te geven wat een verschrikkelijke pijn de eerste was, het werd een Martijn Koningkje, maar ik besloot niet weg te lopen. Ik gaf onze tattoo-artiest het design. Deze, zo klein mogelijk. Hij kwam met een exemplaar aan, kleiner kan niet. Wie gaat er eerst? Ik keek mijn zoon aan en met een ‘ik heb een zoon gebaard, dus kom maar op met de pijn,’ reactie besloot ik stoer de eerste te worden. ‘Martijn Koning’ deed poging 2 om grappig te zijn: ‘Nou loopt je zoon straks weg als jij geweest ben.’ Ik topte hem met mijn reactie: ‘Dan maak ik gewoon een nieuwe.’ ‘Probeer zo rustig mogelijk te zitten. Mijn spier in mijn bovenarm werd afgekneld. Ik vroeg of de leuning misschien nog iets naar beneden kon, maar dan zou hij niet zo goed kunnen werken. Mijn ‘nou en? Ik was jarig’ overtuigde niet en de naald ging richting mijn arm.
Ik was voorbereid op een schaamstreekepileerpijn tot de max, wendde mijn blik af en keek stoer mijn zoons kant op. De naald ging in mijn arm en …. Niets. Nou ja, ik voelde hem wel, maar had toch een onuitstaanbare pijn verwacht. Ik en kind waren beiden gerustgesteld. Schiffmacher ging rustig verder en het enige wat echt vervelend was, was mijn afgeknepen spier in mijn bovenarm. Zo erg, dat ik op een gegeven moment geen gevoel meer had in mijn vingers. Bij de volgende doop in de inktpot moest ik dan ook mijn arm ff van de leuning afhalen. Dit ging een paar keer zo door, totdat hij bijna aan het eind toch een aanpassing deed en ik ineens heel relaxed zat. Ja, opnieuw, maar hij was al bijna klaar. Met tintelende vingers keken we naar het resultaat en werd ik als een soort minirollade ingepakt in de huishoudfolie.
Ik moest een verklaring invullen en toen mocht mijn zoon. Martijn Koning verzuchtte ‘dit wordt zijn eerste, maar zeker niet zijn laatste. Als je eenmaal geweest ben, ben je verslaafd.’ Nou, mijn zoon denkt dat hij moest tekenen voor deze tattoo, maar hij heeft meteen getekend dat dit zijn laatste is, antwoordde ik heel stoer, terwijl ik diep van binnen vermoedde dat hij misschien wel gelijk zou kunnen hebben. En T bevestigde dat al dagen eerder. Leuk zo van die traantjes op je gezicht en een pistool in je nek. Slik. Gelukkig heeft hij voorlopig nog toestemming nodig.
Ook de pijn bij T viel gelukkig mee en trots gingen we samen op de foto. Hij trok zijn bankpas tevoorschijn en rekende af. Met verbazing in mijn stem hoorde ik me nog een paar keer zeggen ‘we hebben gewoon een tattoo.’ En niet zo maar één, een symbool van moeder en zoon met als je goed kijkt ook nog een hart erin. En ineens voelt het heel bijzonder en speciaal. Een scheut liefde schiet door mijn hart. Ik ben er blij mee. Ik spreek die woorden hardop uit. ‘Zie je nou wel, mam, die hond was ook al zo’n goed idee van mij. Misschien moet je eens vaker naar je zoon luisteren.’
Reactie schrijven