Ik heb hem de afgelopen periode veel gehoord en langs zien komen op social media ‘we willen onze vrijheid terug’ en daarom een stem op Forum voor Democratie, met leden op de lijst die openlijk Hitler aanhangen (toch HET boegbeeld van de vrijheid). Shoot me now. Mijn maag draaide gisterenavond letterlijk om bij de definitieve exitpoll, we schuiven gezamenlijk nog een stuk meer op naar rechts. Mijn stem ging naar een partij die NU iets wilde gaan doen, zodat er nog iets te leven is voor de kleinkinderen van mijn kleinkinderen, maar na gisterenavond vroeg ik me oprecht af of er voor mij NU als dubbelbloed met een gekleurd kind nog wel iets te leven is in Nederland.
Met verdriet in mijn hart belde ik mijn vriendin, die nuchter meedeelde dat de VVD nog steeds de grootste is en D66 de grote winnaar. Het merendeel van Nederland stemt dus voor het midden. Ik moest denken aan mijn gelukslessen waar ik de kinderen een rapport laat zien en hen vraag wat opvalt, velen noemden de 4 in plaats van de vele 8en. We letten dus heel erg op het negatieve/ het gevaar in plaats van wat er wel goed is gegaan. Ik was nog niet helemaal gerustgesteld en wilde eigenlijk vandaag huilend in mijn bed blijven liggen. Mijn meeste-mensen-deugen-gevoel weer op proberen te diepen ergens.
Twitter hielp ook niet mee vanochtend, de zwaarte op mijn maag en het verdriet bleef. Ik zocht al naar manieren om te gaan zwartwerken, omdat ik niet wil meebetalen aan fascistische Kamerleden. Het boek van Michael Brown staarde me aan, ik volg het ‘Presence Proces en zit nu in week 2: ‘weerspiegelingen en projecties’ en ineens viel keihard het kwartje. Tranen rollen dan nu ook over mijn wangen. Weerspiegelt werd mijn angst.
Mijn overleden vader was 1e generatie migrant uit Italië, heeft een café gehad op Rotterdam-Zuid en ongeschoold. Hij ging met 16 jaar al uit varen om voor zijn familie te kunnen zorgen. De bezoekers van zijn café, de ‘Turkenrellen’ in de wijk, de media, dit alles heeft bijgedragen aan zijn beeld van ‘de ander’ en laat ik het voorzichtig zeggen: dat was niet positief.
Mijn wereld, de multiculturele Afrikaanderwijk, heeft mij enorm verrijkt. Mijn vrienden hadden dan ook alle kleuren van de regenboog en geloofden ook allemaal wat anders. Ik denk met een warm gevoel terug aan de vele (nachtelijke) gesprekken die we in die tijd hebben gehad over de verschillen en kwamen bijna altijd tot de slotconclusie, dat we toch veel meer overeenkwamen.
De afwijzing van de ander ging dus over mijn vrienden en dus ook over mij . Ik werd door mijn vader niet gezien, gehoord en gewaardeerd. Op dit punt dan, maar dit punt was zo’n groot onderdeel van mijn leven in mijn jeugd waar ik veel pijn en verdriet door heb gevoeld. Dat komt nu los. De angst van toen is de angst van nu, alleen ik ben nu een volwassen vrouw. Ik mag deze pijn even doorvoelen en het kind in mij geruststellen: je hebt de ander niet nodig voor de bevestiging, dat je er mag zijn. Zeker niet van 7/8 mensen die qua mensbeeld zo ver van je af staan, letterlijk, want er woont er gelukkig niet één in de buurt, maar vooral figuurlijk.
Daarnaast, ik weet niet welke pijn en verdriet zij hebben meegekregen in hun leven wat zij met hun ego nu proberen te verstoppen. Wat het kind in hen schreeuwt om gehoord te mogen worden? En als ik ze dan door de bril van bange kinderen zie, is de dreiging ineens een stuk minder. Natuurlijk had ik op een linkser Nederland gehoopt, maar misschien is dit wel het meest realistische scenario nu in dit tijdperk van (propaganderen van ) angst. Misschien moet ik binnenkort eens een nieuw Forum-kamerlid uitnodigen voor een goed gesprek. Zet ik wel mijn feminisme even in de koelkast, want met die ruim € 117.000 euro schadeloosstelling op jaarbasis mag hij dan wel onze rekening betalen.
Reactie schrijven