‘Heb je nog geschaatst?’ de veelgehoorde openingsvraag van de afgelopen periode. Ook was er even de Elfstedenkoorts. En niet zo’n koorts waar je meteen een wattenstaaf in je neus geduwd krijgt, alhoewel dat misschien in dit geval niet eens zo’n gek idee is. Ik hoorde ook ‘natuurwet breekt wet’ en dacht alleen maar WTF! Vrienden uit de horeca zitten al maanden aan de geelhonger, maar we zouden wel massaal het ijs op mogen. Maar ook daarboven dachten ze vast ‘DAT GAAN WE NIET DOEN’ en is de thermostaat opgeschroefd waardoor we nu al aan het ontdooien waren.
Ik was na de eerste sneeuwval al van de club ‘Ja, gezien, mooi, mooie foto’s, ruim maar op.’ Maar gunde een ieder de sneeuwpret, mijn hondje incluis. Om de 2 uur was ik de pineut, omdat ik hem niet te lang buiten wilde laten, maar wel zijn (en mijn) dagelijkse beweging wilde geven. Als een vrouwtje achter een rollator liep ik heel voorzichtig over de stoep en de dijk. Ik had mijn frozen shoulder nog in mijn achterhoofd, dus was als de dood dat ik onderuit ging en weer op mijn schouder terecht zou komen. Gelukkig is dat niet gebeurd en zijn de grassprieten al weer zichtbaar, waardoor ik weer powerwalkend over de dijk kan.
Ik lees deze 2 alinea’s terug terwijl ik net de hond heb uitgelaten in mijn t-shirt. Ik was begin van de week begonnen met mijn blog, maar om de één of andere reden heb ik hem niet afgetikt en zijn we ineens 30 graden verder. En eigenlijk past dit bizarre temperatuurverschil ook wel weer bij deze bizarre tijd. Alsof we nog niet genoeg wake-up calls hebben ontvangen de afgelopen maanden om ons eens flink achter de oren te krabben.
Terug naar het oude normaal, alsjeblieft niet. De afgelopen periode zijn we een beetje boel doorgeschoten in het vrije marktwerkingsverhaal, er blijkt namelijk niets vrijs aan als er een paar ineens de macht kunnen grijpen op vlakken die voor een ieder van belang zijn. Hebben we ineens discussies over het verkeerd uitonderhandelen van vaccinatiecontracten, terwijl de discussie moet gaan over of gezondheid nog wel een variabele mag zijn in winstbesprekingen. Is het niet gewoon een grondrecht om voor elkaar te zorgen in plaats van met gesponsorde miljarden het ei van Columbus te hebben ontdekt en dat dan in de markt te zetten in plaats van te verstrekken voor een ieder.
Ik luisterde het boek van Maria Genova ‘Dansen op de muur’ over opgroeien in een communistisch land en ineens leek dat zo gek nog niet. Niet dat ik de democratie wil inruilen voor communisme, hou me ten goede, maar misschien moeten we eens een nieuw modelletje uitproberen. Gewoon één waar iedereen zich welkom voelt en verantwoordelijk, beetje UBUNTU: het gaat met mij goed als het met jou/ons goed gaat. Niet als een malloot als enige op die zak snoep afrennen, maar de hand pakken van je buurman/buurvrouw en samen op de zak af om die vervolgens eerlijk te verdelen. Of je dan Amalia, Mohamed of Ingrid heet, dat maakt dan niet uit. Het zou zo mooi kunnen zijn.
Ik begreep dat er bij oude indianenstammen pas een beslissing wordt genomen als er 7 generaties vooruit wordt gedacht, dat is weer eens wat anders dan 4 jaar munitie verzamelen om met hagel te schieten op elkaar voor politiek gewin. En nou doen de dames en heren in Den Haag vast hun best om er wat van te maken. Ga er maar aan staan een land besturen, mijn huishouden lukt soms net, maar het moet toch kunnen, het roer 180 graden omslaan. Zeker nu in deze tijd van contemplatie. En als het weer het kan, moeten wij het helemaal kunnen.
Reactie schrijven