Buitenproportioneel

Ik heb geen oog dichtgedaan en moet vanmiddag een livestream presenteren, make-up tas mee dus, maar voordat ik uitweid over de slapeloze nacht eerst enkele bekentenissen. Ik overtreed de regels. Bewust en onbewust. Voor Corona liep ik regelmatig door het rode licht, fietste ik op de stoep en, omdat ik vaak mijn oortjes vergat, had ik ook nog steeds mijn telefoon in mijn hand op de fiets. Nu in coronatijd houd ik niet elke keer 1,5 meter afstand, probeer dat maar eens in die mini Jumbo van mij, knappe kop die dat lukt, ik was mijn handen niet meer stuk zoals in het begin, ik heb mensen geknuffeld, mijn zoon mag nog steeds af en toe vriendjes te logeren en laatst maakte ik een wandeling naar mijn vriendin om er na het aanbellen achter te komen dat ze al visite had, ik maakte niet rechtsomkeert. Niets wereldschokkends zou je denken. Tegelijkertijd hoor ik ook mensen denken, als iedereen dat doet, krijgen we Corona nooit onder controle (misschien is dat wel precies wat het virus wil…).

Mijn zoon had visite en terwijl ik naar buiten loop om de hond uit te laten zie ik 3 van zijn andere vrienden de dijk op komen, we groeten elkaar. Ze gaan mijn zoon halen. Ik bel hem om te zeggen, dat ik het prima vind als hij even naar buiten gaat, maar een huis vol jongens vind ik toch geen goed idee. Nog geen half uur later komen ze gedrieën weer voorbij. Mijn ‘groep’ was ondertussen aangevuld met A. en de buurjongen, die druk met stokken en Boef in de weer waren. Mijn zoon had geen zin om naar buiten te komen, zeiden ze. Geïrriteerd belde ik hem op. Je zit al de hele dag binnen, dit zijn toch je beste vrienden, ga dan ff, of vraag die jongens die er nu zijn of zij gaan, dan kunnen deze nu binnen. Allemaal argumenten waar mijn zoon niets mee deed. Ik hing op. Het was ijskoud, dus iets eerder dan normaal liepen we weer terug.

Thuis word ik gebeld door de moeder van 1 van de jongens. Ik verwachtte een ‘is K bij jou-vraag, hij neemt zijn telefoon weer niet op?’, de standaardvraag die we elkaar stellen, maar ik kreeg een andere dit keer: ‘Waar is T? Ben je ook gebeld door de politie?’ Ik schrok. Het was half 7, nog geen klein uurtje geleden stonden we nog gemoedelijk te praten onder aan de dijk. En nu? Ze waren opgepakt en ze wist niet wat er gebeurd was, ze hadden haar ook niet verteld waar ze hem heen gingen brengen, zijn vrienden waren ook opgepakt. Ik belde het algemene politienummer, maar kreeg ook geen enkele informatie (logisch). Moeder moest zelf bellen. Ik zocht wat juridische info op en belde haar terug. ‘Ze moeten je zeggen waar hij is, hij is minderjarig. Hij heeft recht op bezoek en jij hebt recht om te horen wat hij heeft gedaan.’

‘Hij heeft zich niet aan de corona-regels gehouden.’ Dat is wat ze als reactie kreeg op de aanhouding. Haar zoon had zijn telefoon getraceerd en was onderweg naar het politiebureau van Zuidplein. Rond negen uur was hij vrij gelaten, zijn vriend ook, vriendje 3 was nog spoorloos. Ik hoorde apathisch het relaas aan. Nadat ze bij mij weg liepen, liepen ze op de Vuurplaat, ze werden klemgereden door een busje en belaagd door agenten, in uniform en burger. Het ging razendsnel. Ze moesten hun ID tonen en werden direct tegen de muur gezet en met tyraps vastgebonden. Ze hadden geen 1,5 meter afstand gehouden. Eén van hem probeerden nog een dialoog, maar op de vraag waarom ze werden vastgebonden kwam alleen maar een ‘dan kunnen jullie geen stenen naar ons gooien’-reactie. Vijftien jaar, vastgebonden met tyraps en met je gezicht tegen de muur gezet. Als ik dit typ springen weer de tranen in mijn ogen.

In verschillende busjes werden ze afgevoerd met nog meer jongeren, die eerder waren aangehouden, naar God weet waar. Wat zullen ze angstig geweest zijn, verdrietig en boos. De striemen om de handen zullen deze dagen vervagen, maar hoe zit het met de striemen om hun hart? Ik had dezelfde emoties, ze komen al ruim 3 jaar bij mij over de vloer, ons huis is hun 2e huis en ze voelen aan als broers voor mijn zoon, dus zonen voor mij. Ik voelde me schuldig, dat ik ze toch niet heb binnengelaten. Ik sprak een verslagen vader, die verzuchtte, dat zijn zoon de hele dag huiswerk had gemaakt: ‘ik heb hem naar buiten gestuurd om even een luchtje te gaan scheppen.’ Ik wilde de hoofdcommissaris een mail sturen, maar appte nog iemand hoog in de boom, het was ondertussen half 11, een uur later belde hij gelukkig terug. Hij hoorde me aan en beloofde me er achter aan te gaan en contact op te nemen met de ouders.

Ik kon de slaap niet vatten. Ik was er niet bij, maar door de getuigenissen zag ik het angstaanjagende beeld steeds opnieuw voor me. 8 volwassen mannen, die 3 pubers bestormen, omdat ze naast elkaar lopen. Omdat ze naast elkaar lopen. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Als ik al moeite moet doen om mijn emoties de baas te zijn (en me moet bedwingen om geen ‘fuck the police’-shirts te bestellen), hoe is het dan nu met die jongens? Ik blijf draaien in mijn bed.

En natuurlijk heb ik ook begrip voor de spanning waaronder de agenten staan de laatste dagen, zeker met de afschuwelijke rellen, maar, en daar stoor ik me ook aan in de media, begrip en goedkeuren van gedrag zijn 2 hele verschillende zaken. Niet elke jongeren op Zuid is een relschopper en niet elke agent een klootzak. Laten we er vooral als volwassenen voor zorgen dat we geen selffulfilling prophecies creëren. Laten we even pas op de plaats maken met elkaar om het grotere verhaal te zien. Laten we ons aub weer gaan laten leiden door onze professie in plaats van de waan van de dag. Laten we corona serieus nemen, maar niet primair leidend. Laten we oog houden voor wat er nog meer nodig is om een fijne SAMENleving te creëren en te behouden. Laten we er dus AUB samen voor zorgen dat na deze queeste tegen de dood er iets over blijft om voor te leven.