Buitenproportioneel

Ik heb geen oog dichtgedaan en moet vanmiddag een livestream presenteren, make-up tas mee dus, maar voordat ik uitweid over de slapeloze nacht eerst enkele bekentenissen. Ik overtreed de regels. Bewust en onbewust. Voor Corona liep ik regelmatig door het rode licht, fietste ik op de stoep en, omdat ik vaak mijn oortjes vergat, had ik ook nog steeds mijn telefoon in mijn hand op de fiets. Nu in coronatijd houd ik niet elke keer 1,5 meter afstand, probeer dat maar eens in die mini Jumbo van mij, knappe kop die dat lukt, ik was mijn handen niet meer stuk zoals in het begin, ik heb mensen geknuffeld, mijn zoon mag nog steeds af en toe vriendjes te logeren en laatst maakte ik een wandeling naar mijn vriendin om er na het aanbellen achter te komen dat ze al visite had, ik maakte niet rechtsomkeert. Niets wereldschokkends zou je denken. Tegelijkertijd hoor ik ook mensen denken, als iedereen dat doet, krijgen we Corona nooit onder controle (misschien is dat wel precies wat het virus wil…).

 

Mijn zoon had visite en terwijl ik naar buiten loop om de hond uit te laten zie ik 3 van zijn andere vrienden de dijk op komen, we groeten elkaar. Ze gaan mijn zoon halen. Ik bel hem om te zeggen, dat ik het prima vind als hij even naar buiten gaat, maar een huis vol jongens vind ik toch geen goed idee. Nog geen half uur later komen ze gedrieën weer voorbij. Mijn ‘groep’ was ondertussen aangevuld met A. en de buurjongen, die druk met stokken en Boef in de weer waren. Mijn zoon had geen zin om naar buiten te komen, zeiden ze. Geïrriteerd belde ik hem op. Je zit al de hele dag binnen, dit zijn toch je beste vrienden, ga dan ff, of vraag die jongens die er nu zijn of zij gaan, dan kunnen deze nu binnen. Allemaal argumenten waar mijn zoon niets mee deed. Ik hing op. Het was ijskoud, dus iets eerder dan normaal liepen we weer terug.

 

Thuis word ik gebeld door de moeder van 1 van de jongens. Ik verwachtte een ‘is K bij jou-vraag, hij neemt zijn telefoon weer niet op?’, de standaardvraag die we elkaar stellen, maar ik kreeg een andere dit keer: ‘Waar is T? Ben je ook gebeld door de politie?’ Ik schrok. Het was half 7, nog geen klein uurtje geleden stonden we nog gemoedelijk te praten onder aan de dijk. En nu? Ze waren opgepakt en ze wist niet wat er gebeurd was, ze hadden haar ook niet verteld waar ze hem heen gingen brengen, zijn vrienden waren ook opgepakt. Ik belde het algemene politienummer, maar kreeg ook geen enkele informatie (logisch). Moeder moest zelf bellen. Ik zocht wat juridische info op en belde haar terug. ‘Ze moeten je zeggen waar hij is, hij is minderjarig. Hij heeft recht op bezoek en jij hebt recht om te horen wat hij heeft gedaan.’

 

‘Hij heeft zich niet aan de corona-regels gehouden.’ Dat is wat ze als reactie kreeg op de aanhouding. Haar zoon had zijn telefoon getraceerd en was onderweg naar het politiebureau van Zuidplein. Rond negen uur was hij vrij gelaten, zijn vriend ook, vriendje 3 was nog spoorloos. Ik hoorde apathisch het relaas aan. Nadat ze bij mij weg liepen, liepen ze op de Vuurplaat, ze werden klemgereden door een busje en belaagd door agenten, in uniform en burger. Het ging razendsnel. Ze moesten hun ID tonen en werden direct tegen de muur gezet en met tyraps vastgebonden. Ze hadden geen 1,5 meter afstand gehouden. Eén van hem probeerden nog een dialoog, maar op de vraag waarom ze werden vastgebonden kwam alleen maar een ‘dan kunnen jullie geen stenen naar ons gooien’-reactie. Vijftien jaar, vastgebonden met tyraps en met je gezicht tegen de muur gezet. Als ik dit typ springen weer de tranen in mijn ogen.

 

In verschillende busjes werden ze afgevoerd met nog meer jongeren, die eerder waren aangehouden, naar God weet waar. Wat zullen ze angstig geweest zijn, verdrietig en boos. De striemen om de handen zullen deze dagen vervagen, maar hoe zit het met de striemen om hun hart? Ik had dezelfde emoties, ze komen al ruim 3 jaar bij mij over de vloer, ons huis is hun 2e huis en ze voelen aan als broers voor mijn zoon, dus zonen voor mij. Ik voelde me schuldig, dat ik ze toch niet heb binnengelaten. Ik sprak een verslagen vader, die verzuchtte, dat zijn zoon de hele dag huiswerk had gemaakt: ‘ik heb hem naar buiten gestuurd om even een luchtje te gaan scheppen.’ Ik wilde de hoofdcommissaris een mail sturen, maar appte nog iemand hoog in de boom, het was ondertussen half 11, een uur later belde hij gelukkig terug. Hij hoorde me aan en beloofde me er achter aan te gaan en contact op te nemen met de ouders.

 

Ik kon de slaap niet vatten. Ik was er niet bij, maar door de getuigenissen zag ik het angstaanjagende beeld steeds opnieuw voor me. 8 volwassen mannen, die 3 pubers bestormen, omdat ze naast elkaar lopen. Omdat ze naast elkaar lopen. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Als ik al moeite moet doen om mijn emoties de baas te zijn (en me moet bedwingen om geen ‘fuck the police’-shirts te bestellen), hoe is het dan nu met die jongens? Ik blijf draaien in mijn bed.

 

En natuurlijk heb ik ook begrip voor de spanning waaronder de agenten staan de laatste dagen, zeker met de afschuwelijke rellen, maar, en daar stoor ik me ook aan in de media, begrip en goedkeuren van gedrag zijn 2 hele verschillende zaken. Niet elke jongeren op Zuid is een relschopper en niet elke agent een klootzak. Laten we er vooral als volwassenen voor zorgen dat we geen selffulfilling prophecies creëren. Laten we even pas op de plaats maken met elkaar om het grotere verhaal te zien. Laten we ons aub weer gaan laten leiden door onze professie in plaats van de waan van de dag. Laten we corona serieus nemen, maar niet primair leidend. Laten we oog houden voor wat er nog meer nodig is om een fijne SAMENleving te creëren en te behouden. Laten we er dus AUB samen voor zorgen dat na deze queeste tegen de dood er iets over blijft om voor te leven.

 

Reactie schrijven

Commentaren: 4
  • #1

    Hans van Meggelen (maandag, 01 februari 2021 09:23)

    Bizar verhaal en kan begrijpen dat het je aangrijpt. Goed dat je dit hebt opgeschreven en hoop dat onze burgervader dit ook zal lezen. Jouw laatste alinea is sterk en zeker jouw verzoek om ons niet door de waan van de dag te laten leiden.

  • #2

    Fatma Tas (maandag, 01 februari 2021 13:14)

    Heftig verhaal , ontroerde mij ook. Bedankt dat je het zo goed heb weergegeven wat de situatie is . Ik woon ook op Zuid en ik heb ook 2 kinderen. Ik hoop echt dat we nog steeds de dialoog aangaan met elkaar. Vooral bij jongeren is het belangrijk om ze op een normale manier aan te spreken en elkaar met respect te behandelen. Door de dialoog aan te gaan win je hun harten, maar door ze geen ruimte te geven en je macht daar te gebruiken, dan zal er steeds een groter afstand gecreëerd worden en dat moeten we niet willen. Bedenk ook goed wat de gevolgen zijn voor deze jongeren. Ik hoop dat de jongeren deze ervaring goed kunnen verwerken en de juiste begeleiding hierin krijgen.

  • #3

    Bas Malik (maandag, 01 februari 2021 21:04)

    Ik ben de vader van een van de jongens, K in bovenstaand verhaal.
    8 agenten uit een grote blauwe overval auto, nota bene voor jochies van 15 jaar. Als er 1 agent tussen was met hersencellen dan had hij/zij even simpel enkele vragen kunnen stellen en in het ergste geval een bestuurlijke boete kunnen uitschrijven.

    Tegen de muur, intimidatie, ter plekke fotos genomen, tie raps om polsen die niet volgroeid zijn, in de bus in een te krappe ruimte opgesloten, naar het buro. Daar was niet genoeg ruimte waardoor mijn zoon werd opgesloten in een geparkeerde busje voor de deur. Ik ben hals over kop naar bureau Zuidplein gereden en sloot mij aan bij vele andere ouders die ook aan het wachten waren. De schrik was bij alle ouders goed leesbaar van hun gezichten.
    Op het bureau is er een proces verbaal opgemaakt en zouden er boetes volgen omdat de jongens geen Id bij zich hadden en niet de 1,5m in achte hadden genomen.
    Tegen 9uur werd mijn zoon naar buiten geleid en kreeg ik preek. Toen ik weerwoord gaf en de agent het relaas samenvatte had deze niet echt een antwoord en verschool hij zich achter het beleid. Beetje zwak.
    Mijn schoon is hier erg van geschrokken en heeft een slechte dag gehad. Wij hebben slecht geslapen. Zijn eerste contact met de Gemeente Politie Rotterdam!
    Gisteren was ik niet thuis omdat ik ook mijn zwaar bejaarde vader van 95jr verzorg op Zondag. Ik werd 's avonds gebeld door mijn vrouw die erg overstuur was. Zij had thuis aan de deur bezoek gehad van 3 agenten die nogmaals kwamen dreigen dat zij onze zoon in het vizier hebben. Sprakeloos en zeer geschrokken was zij niet in staat om hen te antwoorden en hoorde het aan. Ik was des duivels. Wat geeft de Politie Rotterdam het recht om onze kinderen te behandelen alsof zij uit een TBS kliniek zijn ontsnapt of een zware crimineel zijn. Tast het Corona virus ook je verstand aan? Of nog beter, selectief het verstand van de Politie Rotterdam?
    Als men mij deze dagen zou vragen wat nu de beste manier is om aversie tegen de Politie te creëren heb ik het antwoord paraat.

  • #4

    Diana (vrijdag, 05 februari 2021 12:22)

    Zo, wat een bizar gedrag van de politie. Ik ben er ff sprakeloos van.
    Is Aboutaleb al ingelicht?