Devices

 Kom maar op maandag! Zo eindigde ik mijn laatste blog. Mijn laptop viel uit en wilde niet meer opladen. Hij deed al een tijdje vreemd, maar met wat handig vingerwerk besloot hij toch ineens het weer te doen. Dit keer niet. Ik pakte mijn tablet dan maar om de blog te posten, bleek die niet te zijn opgeslagen. Ik kon weer opnieuw beginnen. Nadenken over het tikwerk werkt meestal minder dan als ik spontaan ga zitten en mijn vingers over het toetsenbord laat gaan. Wat had ik ook al weer allemaal verteld.

Het tikken op de kleine tablet was geen succes en daarom vroeg ik aan mijn zoon of hij geen bluetooth toetsenbord had, uit de la toverde hij een klein toetsenbordje. Het duurde evn, maar uiteindelijk had ik hem aan de praat. Alleen ik kreeg met geen mogelijkheid de spellingscontrole op dat ding uit en de woorden die ik wilde vertellen waren toch heel anders dan dat hij (ja mannelijk ja) wilde spellen. Het werd mijn langste duur ooit voor een blogje, maar toen moest ik nog posten. De site werkte niet mee op de tablet. In de cloud opslaan en toen via mijn telefoon (je weet wel die ‘geweldige’ iphone) een nieuwe poging. Ik bespaar de verdere details (en het feit dat ik blijkbaar wel de app op mijn tablet had waar ik de ellende mee had kunnen besparen waar ik daags erna achter kwam). De blog was gepost, zonder foto’s, zonder vooraankondiging en blijkbaar ook zonder veel spaties, maar met de grootste persoonlijke overwinning: zonder devices van de muur te hoeven schrapen. De maandag verliep daarna ook niet echt geweldig. Het bleek Blue Monday te zijn, dus zat vast op de verkeerde trilling die dag.

Het werken op een tablet was dagen daarna ook geen pretje. Bij Coolblue keek ik naar een nieuwe laptop, ik vergeleek merken, keek naar welke processor ik had en welke ik zou willen. Ik hakte nog geen knoop door. Ik schroefde de achterkant van de laptop open, waarschijnlijk in de hoop dat er diep in mij verborgen ineens een ICT-deskundige zou ontwaken. Ik friemelde een beetje aan de laderingang, volgde de draadjes om er achter te komen, dat ik het toch maar beter weer dicht kon schroeven. Ik liet er nog een nacht overheen gaan om tot de briljante gedachte te komen: ‘Misschien is de lader wel stuk.’ Ik bestelde een nieuwe lader en de dag daarna brandde er gewoon weer een oranje lampje als teken, dat mijn laptop weer gevoed werd met stroom.

Geïnspireerd en met het gevoel alsof ik ineens geld had gewonnen (in plaats van uitgespaard) nam ik nog een paar kikkers tot me (pas ‘eat that frog’ geluisterd over het doen van lastige taken eerst, alsof je kikkers moet eten. Dagen niks mee gedaan, want ja je bent toch vegetariër). Ik regelde mijn nieuwe internetverbinding en heb zelfs gisteren een nieuwe telefoon besteld. Ik en Iphonia worden geen goede vriendinnen, ik heb de relatie echt een kans gegeven.

Er was nog een tweede reden om minder achter mijn scherm te tikken afgelopen week, ik zat met een zieke thuis: griep. Geïndoctrineerd besloten we wederom een coronatest te doen bij klachten en ik hoopte vurig dat 3x geen scheepsrecht zou zijn. We gingen naar de testbus op het Afrikaanderplein waar je zonder afspraak een test kan afnemen. ‘Wilt u ook mevrouw?’ vroeg de dame na de incheck van T alsof ze me een kans bood. Mijn zoon keek me hoopvol aan als ware we op een familie-uitje. ‘Nee hoor dank je.’ Buiten zei hij, dat bij de volgende keer klachten ik maar eens zo’n staaf door mijn neus moest laten boren, want dan wist hij ook of hij het had of niet.

De avondklok is er door, er is even een dag over gepraat, maar je kon er vergif op innemen dat ie er zou komen (voor de Trump-fans onder mijn lezers: dit is beeldspraak). Corona wordt steeds heftiger en nationalistischer, van 21 uur tot 4.30 uur thuis zitten zal hem leren. Ik heb een avondklokexcuus dus voor mij veranderd er niet veel, behalve dat mijn zoon ineens wel zin heeft om nu de hond uit te gaan laten. Al heeft hij zelf ook vrijstelling met zijn bezorgbaantje.

Ik besloot een geintje uit te halen en introduceerde live op Facebook ‘de avondklokvlog’, digitaal meewandelen als ik mijn hond uitlaat. Ik maakte een teaser. Toen ik thuis de reacties wilde bekijken sprong het filmpje weer aan. Mijn zoon reageerde verveeld: ‘Eh, mam, dit ga je toch serieus niet plaatsen, hè?’ en ik zei, dat dat al te laat was, ik was live gegaan. Een generatiekloofzucht en het vriendelijke verzoek om alle digitale banden met hem te verbreken volgde. We hebben toch andere humor.

Mijn neefje was enthousiaster en moedigde me zelfs aan om het plan uit te voeren. Ik pakte een postbode-elastiek om mijn telefoon aan mijn hoofd te verbinden zodat je letterlijk door mijn ogen mee kon kijken, reacties lezen werd zo wel wat lastiger, maar mensen kunnen dan in de woonkamer echt digitaal meelopen, alsof ze op een spinningfiets in de sportschool naar zo’n scherm staren terwijl je je tocht door de bergen aflegt. Alleen dan zonder fiets en zonder bergen. Avond na avond dezelfde wandeling, de ene keer naar links, de andere keer naar rechts en dat je dan gebiologeerd naar een stoplicht staart en je de kijkers thuis op een Herman Finkerige toon uitlegt: ‘Het stoplicht stond op rood, het springt nu op groen. Tijdens de avondklok is er altijd wat te doen.’ Misschien format nog iets bijschaven….