Wakker worden in een witte wereld. Dat hoopte ik stiekem toen ik gisteren de gordijnen sloot. Ik deed nog even mijn hoofd om de deur bij mijn zoon en vroeg, of ik hem wakker moest maken als t sneeuwt. Tot mijn verbazing zei hij ‘JA’. Ik zag ons dan ook al samen de hond uitlaten om te kijken hoe onze Boef zou reageren op de eerste sneeuw in zijn leven, maar bij het openen van de gordijnen was er niets veranderd.
We hadden dan ook wel op zoek moeten gaan naar een nieuwe leuke speelplek, want ‘ons’ terrein is in de bouwhekken gezet van de week. Het terreintje waar we met de hondenclub bij elkaar kwamen werd al steeds minder en op het laatst konden we de honden alleen nog maar een beetje illegaal los laten boven op de dijk, maar nu dus ook niet meer. Eerst gingen de ijzeren palen in de grond, vervolgens werden de bouwhekken geleverd en tot slot werden die aan de ijzeren palen bevestigd.
Wij kwamen langs op het moment dat ze de hekken aan het bevestigen waren op de dijk. Als een boze buurman vloog Boefie blaffend op de tyrappende mannen af, die met een voorzichtig glimlachje ‘blaffende honden bijten niet, toch?’ vragend uitkraamden. Helemaal gerust waren ze er niet op en ik zag dat ze zichtbaar blij waren met het bouwhek tussen hen in. Weg speelplek.
Gisteren moesten we naar de dierenarts, zijn jaarlijkse vaccinatie. Ik zag er als een berg tegenop. Gelukkig is Boefie dol op de fiets, dus veel moeite met meenemen heb ik niet. De dierenarts zit achterin een dierenwinkel dus ook dat is in het begin nog veilig. Totdat de deur opengaat en hij de ‘operatietafel’ ziet. Ik voelde zijn angst en toen ik hem op de tafel tilde hielpen de geruststellende woorden niet. Boos en angstig keek hij richting dierenarts, die onverschrokken mijn hond begon te betasten. Toen hij echter haar hand af wilde bijten toen ze in de buurt van zijn kop kwam, vroeg ze ‘moet ik hem een muilkorfje om doen of zal ik even assistentie vragen?’ Geschrokken van het eerste voorstel koos ik voor optie 2. Een jonge vent kwam binnen, greep Boefie stevig bij zijn hoofd en ik wilde ze echt hun werk laten doen, maar ik had geen controle meer over mijn lijf. Mijn voeten liepen naar de voorkant van de tafel. Ik boog en begon weer tegen mijn hond te praten, alsof het een klein kind was. Al mijn waardigheid verloor ik, maar het kon me niet schelen. Het was ook om mijn tranen te bedwingen. Zinnen als ‘ik hoor zijn hartje als een razende kloppen’ helpen daar niet bij dokter. De naald, de angst in de ogen en de stevige greep, ik wilde hem daar weg rukken, maar brabbelde zaken als ‘wat doe je het goed jongen?’ Ik wist niet hoe snel ik hem in mijn armen moest nemen toen de inenting in zijn lijfje zat. Ik voelde een angstplasje en in de verte vragen als ‘contant of pinnen?’ ‘heb je nog vragen?’ Ja hoe komen we zo snel mogelijk hier weg. Het leek een eeuwigheid te duren, ik kocht nog snel een pot snoepjes als trauma-compensatie en deed hem snel weer in mijn fietsmand. Traag fietsten we naar huis.
Gelukkig speelde het voorval bij de dierenarts geen verdere rol meer. Thuis waren speeltjes en bal weer wat zijn aandacht trok, al leek het wel of hij iets aanhankelijker was. In de avond moest mijn zoon weer aan de bak. Iets voor half 10 ging de telefoon. ‘Ja ik vind het leuk om jou bij de laatste bestelling ff te bellen.’ Hij vertelde dat de eigenaars hadden gewisseld, Haagse broer was er deze avond en die was toch een stuk minder aardig, het was retedruk en hij had zijn eerste fout gemaakt: een bestelling omgewisseld. Een grote bestelling was bezorgd bij iemand die minder had besteld, toen hij daarna terug fietste deden ze niet meer open, ook de telefoon werd niet opgenomen. Lullig leermomentje.
‘Geen witte kerst, hè?’ grapte de buurman vanochtend, die net als alles door corona de kerst maar had uitgesteld tot de eerste sneeuwvlok zou vallen (of zou die gewoon stiekem 2x kerst vieren?). Het weer, toch het meest favoriete onderwerp om over te praten in het voorbijgaan. We hadden het nog even kort over thuiswerken en dat in combi met kinderen, dat zijn bureaustoel net was binnengekomen na een jaar, die van mij komt rond Valentijn en toen liepen we alletwee een andere kant op richting koffie.
Het ongekende onrecht in deze blog, verdwenen speelplek, geen sneeuw bij het ontwaken, de dierenarts en het niet meer opendoen bij verkeerde bezorging, is natuurlijk niets vergeleken met de hele toeslagenaffaire waar mensen jarenlang de dupe van zijn geweest (en nog). Het is dan ook volkomen terecht dat het kabinet is gevallen, al is het wel een schouwspel voor de bühne, over een paar maanden worden er zeker weer een paar in het zadel geholpen. Ik zou dan ook bijna dezelfde vraag willen stellen als mijn dierenarts voor sommige politici: ‘Moet ik hem een muilkorfje om doen of zal ik even assistentie vragen?’
Reactie schrijven