Normaal begin ik te tikken en dan ontvouwd zich een onderwerp, dat wordt de titel van mijn blog. Dit keer is er al een titel en bouw ik mijn blog er omheen. Ik zat gisteren op de bank weer wat films te googlen voor het filmfestival dit jaar. We spelen al met een onderwerp: psychische mishandeling. Dan word ik gebeld, 20.45 uur: “Krijg jij mee wat er gebeurd in Amerika op dit moment?”
Ik had net een online meeting achter de rug en was nu bezig met films, betaalde net mijn Prime-abonnement, dus nee, Amerika was net ff een oceaan te ver. Het Capitool wordt bestormd. Ik switch van Prime naar Nu.nl en kijk live mee en vanaf dat moment houd ik de twitterfeeds in de gaten en het live-blogverslag. Met ongeloof en verbazing kijk ik naar de beelden en lees het verslag. Ik betrap me op de gedachte ‘Ik hoop dat er een paar tussen staan met stevige corona.’ En schrik er zelf van en censureer mezelf. De gedachten ‘idioten’ en ‘debielen’ mogen wel.
De twitterpresident blijft angstvallig stil en daarom doet Joe Biden wat een echte president moet doen, hij spreekt het volk toe. Ik zie hem ook zijn gedachten censureren als hij zich tot Trump richt, zijn minachting onderdrukkend, en hem oproept zich uit te spreken. Dat doet hij even later….. OP TWITTER! Met een opgenomen filmpje staat hij op zijn vers gemaaide grasveld diarree te spuien. Ik censureer nog meer gedachten zelfs voordat ik ze per ongeluk aan mijn blog toevertrouw.
Met mijn telefoon in mijn hand ga ik voor de laatste keer de hond uitlaten. De avondklok is ingegaan, maar blijkbaar geldt die niet voor de blanke witte man bij het Capitool. Oké deze opmerking is te makkelijk. Een de-escalerende tactiek is waarschijnlijk nu het slimste om te doen om niet nog meer slachtoffers te laten vallen, maar krom voelt het wel. Met de Amerika-geluiden val ik uiteindelijk in slaap. Ik krijg nog mee dat Trump op social media is geblokkeerd en dat hij wordt afgezet, maar dit laatste blijkt een droom als ik weer ontwaak.
Ik scrol even door het laatste nieuws terwijl ik naar beneden loop om de hond uit te laten. Die is nog steeds hitsig en geobsedeerd. Hij zou niet misstaan bij de Capitool-groep. Ik kan hem nog net houden bij de stoep om te kijken of er geen auto aankomt en terwijl ik dat check zie ik op de dijk de psychisch gestoorde buur met haar hondje Snoopy staan. Ik weet niet of ik er al over geblogged had, maar deze vrouw is het ene moment erg aardig (deze momenten zijn bij mij gestopt), het volgende moment negeert ze je en ondertussen wordt haar hond half opgehangen als ze hem angstvallig bij andere honden vandaan houdt.
De vorige keer stond ik met een andere buurtbewoner en haar hond beneden aan de dijk te praten toen zij voorbij kwam. ‘Oh kijk daar is Snoopy,’ zeg ik achteloos tegen Boefie. Ze schiet uit haar vel. ‘JE MOET MIJN HOND NIET ROEPEN, KUTWIJF, DAT HEB IK JE AL ZO VAAK GEZEGD.’ Verbaasd kijk ik haar en terwijl ik nog denk een gesprek te kunnen voeren, breek ik mijn dialoog na enkele seconden af, haar vloekend en tierend door laten lopend. Toen ik haar even later tegemoet liep pakte ze haar wandelstok en duwde Boefie opzij. Het scheelde niet veel of die wandelstok was geëindigd op een plek waar het donker is. En vanaf dat moment negeren we elkaar. Tot vandaag.
Boefie rent de dijk op en ze gilt meteen weer ‘MEVROUW, HOU JE HOND BIJ JE?’
Boefie ziet haar en haar hond niet, ruikt alleen maar Lola of Mia, en negeert haar volkomen. Ik doe hetzelfde. Ze blijft staan en roepen en net als ik haar wil passeren probeert ze me te bespugen. Ze is hier niet zo goed in en zit zelf vooral onder, maar dan kan ik toch niet langer negeren. ‘Je hebt echt heel veel geluk, dat dat mis was,’ zeg ik met een bedeesde Joe Biden-stem ‘en nu zou ik maar gauw doorlopen.’ Ik doe wijselijk hetzelfde, maar de buurvrouw achtervolgt me onder aan de dijk schreeuwend. Ik probeer nog een goed advies: ‘Ga je eens na laten kijken, gek.’ maar tevergeefs. En dan probeer ik een nieuwe tactiek. Ik haal diep adem, zet mijn allerliefste glimlach op en zwaai allervriendelijkst ‘Dag debieltje’ Oké dat laatste woord censureer ik weg, waardoor de actie alleen maar meer in kracht toeneemt. Ik merk dat mijn boosheid wegzakt en het medelijden weer langzaam terugkomt. Ik zwaai steeds enthousiaster, ze taait af.
Welke partij bezuinigt het minst op GGZ? Die ontvangt dit jaar mijn stem.
Reactie schrijven