De laatste dag van het jaar en dus ook de laatste blog van het jaar. Gisteren krijg ik in de ochtend een appje met de strekking ‘het is zo ver.’ Lola staat in de ontvangende stand. We spreken om 12 uur af in de tuin. Ik loop met Boefie om half 12 nog even snel naar de dijk, het sekst toch lekkerder met een lege blaas en lege darmen. Mijn buurjongetje van 7 ziet ons en besluit om weer mee te gaan de hond uit laten (hij staat nu bijna elke dag paraat rond 12 uur). Bij terugkomst is zijn moeder nog niet thuis en moet ik hem dus even meenemen naar de tuin. Lola wordt gebracht.
Buurjongen zoekt een stok en rent achter Boefie in. ‘Laat de hondjes nu maar even samen spelen.’ Ik hoor mezelf deze zin nog meerdere keren herhalen. Boefie en Lola snuffelen aan elkaar en rennen achter elkaar aan. Ik weet nog steeds niet of ik het wil en of ik het wel wil zien, maar blijkbaar is het toch niet aan ons om te beslissen, Lola vindt een bal en die is toch interessanter dan die hond van mij. Boefie zoekt zijn heil dan meer waar bij een stok. Moeder van buurjongen is ondertussen thuisgekomen en we besluiten om deze poging maar te staken. De enige die nog wil is de buurjongen, maar met moeite werk ik die ook de tuin uit. ‘Tot morgen’, gilt hij enthousiast.
In de middag zou ik even naar een vriendin gaan, die op de valreep van 2020 nog even een huis heeft gekocht, maar andere vriendin appt net voor tijd af. Ik had mijn puppypose in de ochtend waarschijnlijk te lang volgehouden waardoor het laatste restje frozen shoulder weer was gaan opspelen. De spierpijn de hele dag zorgde voor een bonkende koppijn, met 2 nurofen fastines in mijn mik besloot ook ik dan maar een andere dag te gaan. Na het avondeten ontvouwde zich een nieuw plan voor deze dag: in bad.
Mijn milieuhart vindt het toch lastig, een bad, dus ik moet er dan wel minimaal een uur in gaan zitten. Soms gaat mijn zoon me voor, die is al na 10 minuten uitgebadderd. Vandaag ging ik alleen en spande mijn eigen kroon, 2,5 uur. Ik stapte om half 8 in het dampende bad en besloot mezelf een full body massage te geven in de hoop dat alles zou ontspannen. Met Tibetaanse klankschalen op de achtergrond (daar word ik normaal altijd agressief van) ben ik centimeter voor centimeter mijn lichaam afgegaan. Af en toe koud afspoelen, slokje water en weer terug.
Na de massage dompelde ik me onder en hoopte dat het badzout een floating-effect zou hebben, maar daarvoor zat er net een kilootje of wat te weinig zout in het water. Ik pakte het boek ‘Bedtijd verhalen voor rebelse meisjes’ er bij, een kinderboek over 100 powervrouwen, wat ik zelf ook nog graag eens wilde lezen, vroeg mijn zoon om de hond uit te laten, want die kwam ineens enthousiast tegen het bad aanspringen. Zou het al zo laat zijn? Kwart over 9, nog heel even dan, nam ik me voor.
Om 22.00 uur stapte ik dan eindelijk loom en rossig het afgekoelde bad uit. De spierpijn was bijna weg, mijn hoofdpijn helemaal. Ik deed mijn nieuw aangeschafte armbandje om, handmade in Nepal, met de tekst ‘the joy is in the journey.’ En zocht mijn bed op (maar niet voordat ik nog een paar nacho’s naar binnen had gemikt).
‘Morgen de laatste dag van het jaar en dan ook de laatste blog van het jaar,’ mijmerde ik. ‘Ik zal dan vast iets gewichtigs moeten schrijven, een jaaroverzicht maken van de dingen die 2020 me hebben gebracht, even mijn inzichten van alle blogs na lopen om de lezer nog iets mee te geven zo de laatste dag van het jaar, mijn schriftelijke oudejaarsconference….’ Ik luister versneld naar de eerste voorstelling van Claudia de Breij.
Boefie likt me een half uur vroeger wakker, ik schiet in hondenuitlaatbroek, doe koffie, yoga en begin te tikken. ‘De laatste dag van het jaar en dus ook de laatste blog van het jaar.’ Ik begin goed. Inspiratieloos loop ik schriftelijk mijn dag door. Ik heb nog niets gewichtigs, geen verheven uitspraak, alleen maar beelden van mij in bad, ik weet niet of je daar het jaar mee uit moet. En dan ben ik al bijna aan het eind van mijn blog. Ik zucht en ga nog even naar het toilet en daar valt het me dan toch in, het beste advies wat ik je op deze laatste dag van het jaar mee kan geven. ‘Leave your shit in 2020.’ Fijne jaarwisseling.
Reactie schrijven