Ship ahoy

 

 

De kerst is weer voorbij, ik zag op Facebook dat het begrip maximaal 3 personen rekbaar was (of er zijn veel meer mensen slecht in wiskunde dan alleen mijn zoon), maar dat terzijde. Het waren gezellige dagen en het draaide nu eens niet om exorbitante maaltijden, dat scheelt weer een voornementje of 2.

 

 

Mijn neefje logeert bij oma. ‘Hey tante, weet je nog, in de eerste lockdown, dat we gezellig door de duinen gingen lopen, wel 12 kilometer.’ Blij voor deze positieve herinnering gingen we gisteren voor de herhaling. Het zou een mooie dag worden. Poging om oudere neef en kind ook mee te laten lopen waren minder succesvol, maar qualitytime met D. was ook eigenlijk beter.

 

Bij Beurs kochten we een kop thee en een croissantje en hadden we meteen de juiste metro naar Hoek van Holland Haven. Ruim een half uur later liepen we richting de Pier. Gelukkig kwamen we een openbaar toilet tegen, want kou en veel drinken is niet echt een goede combi. Ik besloot dat laatste dan ook maar niet meer te doen, gezien alle horeca nog gesloten zou zijn. Liep dus met 2 liter te veel op mijn rug, maar ach.

 

 

Het was inderdaad een heerlijke dag, de Pier was dan ook afgeladen. Zo snel als kon sloegen we rechtsaf de duinen in en mocht Boefie los. Het geluk spatte van hond en kind af. Ze renden achter elkaar, een stok en honden aan, moeders tevreden er achteraan sjokkend. Ik leerde over het leven in Steenbergen, de stap naar de middelbare school en de nieuwe vriendin, die via Tiktok naar hem is geshipped. Als dit laatste stuk van de zin jou ook vreemd voorkomt, niet getreurd, ik ben gisteren ook ontmaagd in het shippen.

 

 

Blijkbaar is het een ding nu op social media, met name Tiktok om aan je followers te vragen wie je bij jou vindt passen (shippen genaamd). Je mensen reageren dan met een naam en daar neem je dan verkering mee. Moderne versie van een gearrangeerd huwelijk. ‘Ze hebben wel gelijk hoor, tante, ik pas namelijk niet alleen uiterlijk, maar ook innerlijk bij haar. Zij is ook druk.’ Ik ga ook maar eens aan de Tiktok denk ik om te kijken wie er bij mij shipped.

 

 

Ik vang een gesprek op via app ‘Kom Fortnite’, ‘Kan niet, ben in de duinen.’ ‘wat zijn duinen?’ En terwijl Danny uitlegt waar hij is, geniet ik nog meer van het daar zijn. We eten halverwege een patatje en Danny deelt een bakje kibbeling met Boefie, 13 kilometer later (volgens Danny’s telefoon 15 kilometer) komen we weer aan bij het metrostation. Het plan om terug te lopen naar Rotterdam (33 kilometer) is vlak voor het station gesneuveld, het was toch wel mooi geweest. We hadden net de metro gemist en moesten 25 minuten wachten, maar konden uiteindelijk toch plaats nemen in de coupé.

 

 

We reflecteerden nog even op de dag en vervolgens op het jaar. ‘Wat zijn voor jou de positieve dingen van 2020?’ Een aanvankelijk ‘Niks’ veranderde toch na wat prikkende vragen in een competitie om minimaal 10 dingen op te noemen, de duinen zaten er tussen, alle twee de keren, maar mocht maar voor één keer meetellen (strenge tante). Toen ik de vraag terugkreeg lukte het me ook om de 10 aan te tikken en zo hadden we er dus ondanks corona, of misschien wel dankzij corona, toch weer een mooie dag van gemaakt.