We zijn een paar dagen geleden het tijdperk van Waterman in gegaan. Geeft niet als je dat hebt gemist, je hebt nog ruin 2000 jaar om hier aan te wennen. Mijn Facebook en app stroomde er in ieder geval vol mee. Er was zelfs een massa-meditatie aangekondigd, maandag 21 december 19.22 uur. Over de hele wereld zouden mensen op dat tijdstip liefdevol het nieuwe tijdperk in hummen. Ik kon wel wat verbinding gebruiken.
Nou ben ik geen meditatie-held. Ik heb een paar dappere pogingen achter de rug, maar vooral dat rug-stuk speelt me parten. Ik heb van die leuke gekleurde poefjes, maar die worden nu vooral als hondentrapje gebruikt, zodat Boefie, via de bank, een stoel, een poefje op de vensterbank kan komen. Nou ben ik al een aantal keer naar een alternatieve masseur geweest, die mijn onderrug zo waar een stuk losser heeft gekregen, maar door de tweede lockdown moest ik stoppen. Gelukkig ben ik begin van deze maand weer begonnen met elke ochtend 10 minuten yoga met Kassandra, mijn nieuwe Youtube-vriendin.
Ik waarschuwde mijn zoon, dat hij me het komende uur met rust moest laten, want ik ging mediteren. ‘Een uur? Heb je geen leven?’ vroeg hij verbaasd aan de telefoon. Ik ging met salie en palo santo hout door de woonkamer, gevolgd door Boefie die enthousiast dacht dat we nu in huis ook met een stok gingen gooien. Ik ging zitten en besloot toen dat liggen ook gewoon een optie was. Dekentje om en Facebook-event aan. Ik zag allemaal jong grut in witte outfits achter een hart van kaarsjes enthousiast kirrend dat er al 16k bezoekers waren. Ik wilde opstaan om het uit te zetten, maar lag lekker en was al warm. Het bandje ging aan en naast muziek hoorde ik ook in de verte een stem, maar die drong niet echt door. Ik concentreerde me op de muziek en mijn ademhaling.
Ineens zat ik ook in een wit gewaad in kleermakerszit op een hagelwit strand in de zon, een fractie later zat ik bij mijn vriendin in de tuin. Cool, dacht ik, dan wil ik nu naar mijn zoon. Ik lag weer in mijn kamer met een Facebook-bandje op de achtergrond. Blijkbaar werkt het zo niet. Terug naar je ademhaling, terug naar je ademhaling, terug naar je ademhaling mantra-de ik in mijn hoofd. Oh ja en uit je hoofd, uit je hoofd. Het lukte me uiteindelijk weer ergens, maar ik ging niet meer op reis. Ik voelde wat lichamelijke sensaties, had een liefdevolle glimlach op mijn gezicht en hoorde op een gegeven moment ergens in de verte dankwoorden en beweging. Ik had mezelf de 5e dimensie van Waterman in gemediteerd.
Ik droomde daarna over knoflooksap en GOOGLE zei dat dat bestond, dus liep ik daags daarna met wortels, teentjes knoflook, peterselie en gember de Jumbo uit om er sap van te brouwen wat je in de ochtend op een lege maag moet drinken (lang leve de 1,5 metersamenleving). Met het overgebleven prut maakte ik soep. Je moet wat over hebben voor de verlichting.
We zijn nu een paar dagen verder en ik voel me nog steeds licht, al zegt de weegschaal wat anders. Gisteren ging ik dan ook met kerstmonstermuts en boxje fietsend en fluitend een kerstbakkie doen bij A. Ik schalde ‘I’m driving home for Christmas’ bij het stoplicht en het leverde me geen draaiende stoelen, maar wel vrolijk claxonnerende automobilisten en zwaaiende voorbijgangers op (of was dat een middelvinger?). Daarna ging het boxje mee de dijk op en huppelde ik jingle-bell-end over het pad. Toen ik net de ‘YOUOUOUOUOUOUOUOU’ van Mariah Carey armenzwaaiend de Laan op Zuid over wilde sturen drillde er een rapper uit de box. Kind was wakker en had Spotify over genomen. De reputatieredder.
In de middag zakte ik een verdieping om de 1e Kerst te vieren met moeders en mijn broer (en gezin). Voor de lege momenten had ik een emmer playmais gekocht om mijn nichtje mee te vermaken, maar toen de emmer op tafel kwam en ik de woorden ‘wie de mooiste kerstknutsel kan maken?’ uitsprak schoof mijn kind in foute kersttrui ook aan. Mijn nichtje dwong haar ouders ook om mee te doen en zo waren we ineens zoet met playmais, natte doekjes en scharen en de creaties logen er niet op. Mijn broer was zelfs trots op zijn baby kerstyoda en toegegeven, mijn zoon had wel een hele mooie kerstboom. We waren klaar voor de gourmet, facetimede nog ff met Italië en sloten uiteindelijk een hele gezellige kerstavond af. Geen kerststress, verplicht gezellig doen, maar gewoon licht, liefde en samen. Fijne dagen.
Reactie schrijven