Slapende honden

Bijna twee weken zitten er nu tussen een blog en de wereld ziet er ineens anders uit. Het gaat goed in Nederland met corona en de vraag rijst ‘Komt dat door alle maatregelen? Of was dit gewoon het ‘normale’ verloop van dit nieuwe virus?’ Ik heb er geen antwoord op, maar weet wel dat ik steeds meer vraagtekens heb bij het wat, hoe en wanneer. Het gezondheidsmotief voelt steeds meer als een bijzaak. Zouden we geen slapende honden wakker mogen maken?

 

 

Nou ja, afgelopen zondag was er een demonstratie op de Dam, met Corona in de hand zou er een spoedwetje doorgedrukt worden, minder vrijheid in het belang van gezondheid (korte samenvatting).De demonstratie ontaardde in de inzet van ME en ik zag de waterkanonnen het veld ruimen. Bijzonder, dat een groep rellende demonstranten van witte afkomst ineens toch een andere titel krijgen, hooligans, maar dat is een andere discussie.

 

 

De afgelopen dagen lag ik als standje aangespoelde walvis op de bank, we hadden een hittegolf. In mijn huis liep de temperatuur op tot 33 graden. En alhoewel ik in mijn hoofd wel een relplan aan het uitwerken was om een waterkanonnetje of 2 op te roepen, lag ik vooral zo stil mogelijk. Beetje Netflix op de achtergrond, stand-up, maar zelfs lachen was een inspanning (of waren de comedians misschien toch niet zo grappig?).

 

 

Ik voelde wel om de 5 minuten aan mijn slapende hond, omdat de hond van de buurman is bezweken door de hitte. Hij deed het nog, gelukkig, en maakte voor het eerst gebruik van zijn koelmatje. Ik was jaloers en voor het eerst zou ik willen, dat hij een grote labrador was, dan had ik waarschijnlijk op zijn koelmatje gelegen. Met zijn matje kan ik net 1 oor koelen, maar past hij wel weer zelf in de vriezer, was het win-win geweest.

 

 

Ik ben weer begonnen met werken en vooral bezig met een wijk in herstructurering. De grootste uitdaging nu is de vibe daar te veranderen in positief. Lastig als het niet om de inhoud gaat, maar om de boodschapper en bij wie die boodschapper als eerste is geweest. De locatie waar ik zit heeft wel een goede airco en ik dacht daar aanvankelijk heel blij mee te zijn, maar na een dag in de airco en wel af en toe naar buiten, fietste ik met barstende koppijn terug naar huis, stiekem hopend dat ik wat negatieve energie had geabsorbeerd en het nu mee de wijk uitfietste.

 

 

En terwijl de hele wereld (in Nederland) in standby stond, was de gemeente blijkbaar ineens in een actiestand gekomen. Na het gedoe met de buren is er nagevraagd of er een kleine afscheiding kon komen, zodat onze hondjes niet naar het speelgedeelte over zouden kunnen rennen. Maaien zou ook fijn zijn, zodat we de hondjes nog kunnen zien in het hoge gras. Aanvankelijk kregen we een positief bericht, er zouden boomstammen komen, vriendelijkere uitstraling dan een hek en dan hadden we echt een leuk plekje voor onze viervoeters. Helaas las een overijverige ambtenaar mee en die strooide niet alleen roet in het boomstameten, maar kwam met een beleidswijziging uit 2015: honden mogen daar helemaal niet los, we zijn het bord vergeten weg te halen.

 

 

Na de aanvankelijke shock ging ik in standje ontkennen, ik had deze informatie nooit gehoord, bord staat er nog en als ze dan 5 jaar over doen om er achter te komen, dat er een bord staat, misschien….. Ik maak geen slapende honden wakker. Nou ja een paar dan, de dames van de club werden voorzichtig ingelicht. Teleurstelling alom. En toen de hondjes weer overrenden liep er een boze buurman langs, type befehl ist befehl, om ons als 26 jarige te wijzen op de regels, daar mogen geen hondjes komen demonstratief wijzend op het bord. Het kwam onze zaak niet ten goede.

 

 

Gisteren barstte eindelijk de hel los, regen en onweerde daalde op ons neer, en gelukkig was ik tussen de buien door nog ff snel met de hond gegaan, niet tot het eind van de dijk, maar tot de behoefte was gedaan. De temperatuur zakte langzaam, maar slapen zat er niet in nog. Dus kwam mijn zoon, na mijn ‘wist je nog vroeger, toen we contact hadden met elkaar’-opmerking met de doos rumicub aan. Tegen half 3 ging ik maar proberen de slaap te vatten. Ik besprenkelde me met Florida water, waarvan ik denk dat het echt helpt tegen de muggen en anders slaap ik in ieder geval met een opgeschoond aura.

 

 

Om 7 uur kreeg ik al weer een lik in mijn gezicht, we moeten naar buiten. En aangezien in pyjama in de tuin niet meer een optie is, meneer heeft besloten daar niet meer zijn behoefte te doen, deed ik snel wat kleren aan, pet op en slaapdronken liep ik over de dijk. Met halfdichtgeknepen ogen in de hoop dat mijn lijf dan nog niet weet dat ik al wakker ben en ik zo weer terug mijn bed in kan, toen ik het toch ineens zag. Er was van de week al een stukje gemaaid op ons veldje, dus moest toch ff iets verder mijn ogen open doen, maar het was toch echt. HET BORD IS WEG!