99.9 %

Deze blog wordt niet licht en luchtig, ik heb al een tijd een zwaarte op mijn maag. Een zwaarte na het zien van het filmpje van George Floyd. Ik voel ook oude pijnen en strijd, de oordelen en veroordelingen buitelen over elkaar heen en ik word verleid weer in dit oude patroon te stappen. Laat ik heel duidelijk zijn: ik veroordeel absoluut wat er is gebeurd, mijn maag draait om bij het feit dat ik hier stille getuige van moest zijn, maar ik weet ook dat het gezien moest worden. Dat George Floyd niet het zoveelste statistische getal mocht worden van een erger virus dan Corona: Racisme.

 

 

Al van jongs af aan probeer ik de wereld te begrijpen en dan met name het menselijk gedrag. ‘Het is zo,’ is één van de grootste jeukzinnen aller tijden. En waar komt die enorme drang naar de focus op verschillen vandaan? Genetisch blijken we voor 99,9 % op elkaar te lijken. 99,9%! Daarnaast blijken er globaal gesproken meer genetische verschillen binnen een etnische groep dan tussen mensen van verschillende etnische groepen te zijn. Als ik het heel klein en persoonlijk maak, verschil ik dag en nacht van mijn oudere broer en jongere zus. Halleluja. En toch behoor ik voor de buitenwereld met hen tot één groep. En gebeurd het op grote schaal: Mensen indelen op ras, op geslacht, op kleur.

 

 

Mijn vader deed het ook, een oude arbeidsmigrant, die heel jong uit een klein Italiaans dorp was vertrokken om het voor het gezin waar hij deel van uitmaakte makkelijker te maken om te overleven, ten koste van zijn eigen geluk. Na omzwervingen over de wereld scheepte hij aan in Nederland, werd verliefd op de 20 jaar jongere blondine, mijn moeder, en settelde zich in Rotterdam-Zuid. Hij begon een pension, restaurant en café waar uiteindelijk het cafédeel van over bleef. De gemiddelde kroegbezoeker verkleurde in de daaropvolgende jaren, omdat de wijk dat ook deed en aangezien er veel mensen kwamen om hun pijn en verdriet te verdrinken kwam hij met veel ellende in aanraking. Hij keek daar niet het individu op aan, maar de groep.

 

 

Wat een strijd heb ik gevoerd in mijn jeugdjaren, ben zelfs één keer bijna weggelopen van huis, omdat ik het niet begreep. Mijn vriendenkring had alle kleuren van de regenboog. Als hij het over Marokkanen had, had hij het over Mo. Strijd ging over in het onderwerp doodzwijgen, totdat ik uit Afrika terugkwam en daar de liefde van mijn leven dacht te hebben gevonden. Een gekleurde man. Toen daar na 5 jaar een zwangerschap bij kwam kijken was er een soort berusting, maar na de bevalling veranderde er iets. Alsof mijn zoon de sleutel vond tot dat deel van zijn hart wat door de gehardheid van het leven was afgesloten. 99,9%.

 

 

‘Ik zou hem voor geen duizend blanken willen ruilen,’ hoorde ik hem op een dag bekennen tegen een familielid. Het maakte me boos en ontroerde me tegelijkertijd. Ik liet de laatste emotie prevaleren. Racisme, het is eigenlijk een geestesziekte, één waarvan de veroorzaker vaak niet eens door heeft dat het hem net zo veel pijn geeft als dat hij veroorzaakt. Het komt ergens vandaan, het heeft een verhaal. Het vervreemd en drijft je weg van de ander. Misschien moeten we terug naar het eerste hoofdstuk en als een soort inspringtheater mee gaan schrijven in de hoop dat het plot verandert.

 

 

Ik wil dat het plot verandert. Tijdens het filmpje schreeuw ik tegen de omstanders: ‘Doe iets, duw die agent van hem af.’ Ik lijk voor 99,9% op hen. Boos, machteloos, angst en verdriet. Had ik hetzelfde gedaan met dezelfde tragische afloop? Ik weet het niet, kan alleen maar hopen van niet.

 

 

Ik wil dat het plot verandert. Ik kijk naar de agent. Wat gaat er in zijn hoofd om? Hij oogt koel, harteloos. Wat is er in zijn leven gebeurd, dat de deur naar dat deel van zijn hart heeft gesloten? Ik lijk voor 99,9% op hem. Boos, machteloos, angst en verdriet. Had ik hetzelfde gedaan met dezelfde tragische afloop? Ik weet het niet, kan alleen maar hopen van niet.

 

 

Ik wil dat het plot verandert voor George Floyd. Hij ligt daar, 46 jaar, 2 jaar ouder dan dat ik zelf ben. Ik hoor zijn woorden, zijn roep om zijn moeder. Weerloos tegen de grond gewerkt, vastgeklemd, ontnomen van zijn adem. Langzaam wordt het leven uit hem weggedrukt. Ik slik. Ik lijk voor 99,9% op hem. Boos, machteloos, angst en verdriet. Had ik hetzelfde gedaan met dezelfde tragische afloop? Ik weet het niet, kan alleen maar hopen van niet.

 

 

Ik wil dat het plot verandert en daarom sta ik morgen op het Schouwburgplein. Ik hou zo veel als mogelijk 1,5 meter afstand. Ik neem mijn mondkapje mee. Ik wil geen verhaal van boos, machteloos, angst en verdriet. Ik wil niet, dat dit voor niets is geweest. Ik wil dat we keihard het gedrag afkeuren, maar ruimte laten voor de mens. Want juist daar, in die ruimte zit hoop, liefde en licht en in het volle licht kan ik het zien in de ander. Ik ben jij voor 99,9%.

 

 

George Floyd, rest in power.