Recalcitrant

Oké daar wastie weer gisteren: de persconferentie. Er werd her en der reikhalzend naar uitgekeken, vooral door mijn horeca- en sportschoolvrienden. Mogen we weer en vooral, mogen we weer eerder dan 1 juni. Het recalcitrantisme (is dat een woord) neemt toe in Nederland. In Scheveningen dreigen strandtenten de boel al gewoon open te gooien. Het is warm, hemelvaart en Pinksteren en het beleid is niet meer consistent.

 

 

Ik had het er gisteren met de mannen van mijn favo koffietentje over. Ze waren even in de zaak om het corona-proof te maken. Heb maar alvast gereserveerd, dat moet nu blijkbaar, voor juni tot december. Dit lijf heeft de chai en de fijne energie daar gemist. Terras mag worden uitgebreid, gelukkig, en daar gaan de mannen gretig gebruik van maken en misschien ook een ietsiepietsie recalcitrant mee om. Misschien moeten we een vergunning aanvragen om de straat af te kunnen zetten (heb nu toch geen auto meer )?

 

 

Ik had afgelopen maandag mijn 1e vergadering in levende lijve, in Delft. Zondag dus nog maar ff snel een pot haarverf in mijn coup Corona gegooid. De kappers mogen weer, dus had eigenlijk geen excuus meer. Met een nieuwe kleur en een bloemetje was het nog redelijk te verdoezelen dat er in 2 maanden een hele poedel op mijn hoofd was gegroeid. Gelukkig mocht ik dan gisteren eindelijk bij mijn kapster langs om er weer model in te laten knippen. En ze heeft er weer een kunstwerk van gemaakt. Coup recalcitrant.

Mijn wc-papier was op, geconditioneerd om een mandje te nemen liep ik terug toen ik bijna zonder door de poort ging. In mijn hoofd wilde ik al een overenthousiaste foto van mezelf plaatsen voor een overvol wc-papierrek met als ondertitel ‘Er is weer wc-papier. Joehoe! Nieuws is relatief. Leef in het nu.’ Bleek het halve rek leeg te zijn, heb ik de 2e hamstergolf gemist? Hebben we wcpapierwise nog niet de curve geflattened? Ik nam maar een ander merk, je weet nooit.

 

 

 

Gisteren bleek er ook ineens een helder licht rond te lopen bij de woningcorporatie, die het blijkbaar een goed idee vond om op onze buitendeur die naar de bergingen leidt een dranger te plaatsen. Dacht heel even dat het een idee en vraag van oma was, maar toen ik mijn fiets probeerde naar binnen te duwen en de deur nu ineens zwaar aan het tegenwerken was kon ik het me niet voorstellen. Toen ik dan ook navraag ging doen bij oma kreeg ik haar vloekend en tierend aan de lijn. ‘Welke idioot verzint dit, na 25 jaar?’ Ze pakte de boor om hem er weer af te halen en werd Tiny en Lau in één toen het niet lukte.

 

 

Tijdens het uitlaten van de hond komt er een brede getatoeëerde man aanlopen, telefoon tegen zijn oor, onder invloed, vooruit schreeuwend: ‘Yo, Yo’ blijkbaar naar een persoon ver voor hem. Ik kijk om en even dacht ik grappend: ‘Jo hoort je geloof ik niet.’ te antwoorden, maar toen onze blikken kruisten slikten ik mijn woorden in, weerspannige blik. Denk niet dat ie de grap had begrepen en/of leuk gevonden. Was ook flauwe grap.

 

 

Terug naar de persconferentie. Ik was met een half oor en oog aan het luisteren en weet eigenlijk nog steeds niet wat er nu is afgesproken, ook, omdat de gebarentolk Irma na het knipperen met mijn ogen ineens blond en ouder was. Had Hugo de afgelopen periode een Mindf*ck-cursus gedaan? Even overwoog ik om terug te gaan naar het begin en de persconferentie nog een keer te gaan bekijken, maar toen sprak Markie tot de jeugd. Hij doet een oproep aan de jeugd over hoe we dit samen moeten doen, die 1,5 meter maatschappij. Mag zeker de titel van deze blog niet als advies geven?

 

Reactie schrijven

Commentaren: 0