Woensdag marktdag. Normaal is dat vaste prik om na een heerlijke chai bij koffiehandel Pretoria even met A. de markt op te gaan om kibbeling te halen. Zaterdag stond hij er weer voor het eerst, het waren maar zo’n 30 kramen, alleen verse groente, fruit, rauwe vis, noten en kaas. Helaas was dat vandaag niet anders, dus sloegen we de markt maar over. Ik besloot even naar de wijk te fietsen en maakte kennis met 2 kunstenaars. Ik werd er meteen enthousiast en creatief van, ik kan het nog. Nu nog uitvoeren.
Met mijn neefje was ik al begonnen, het lopen van de brandgrens. Donderdag, 14 mei, was het precies 80 jaar geleden dat Rotterdam was gebombardeerd en dat was wel een mooi moment om hem uit te lopen, dacht ik. Ik begon nu aan het eind. Tijdens de eerste wandelingen merkte ik al dat mijn audiotour terug liep, dus als ik aan het eind zou beginnen kon ik de speler laten lopen.
Ik liep naar het Noordereiland op zoek naar de groene brandgrenstegels om mijn weg te vervolgen over de brug richting Tropicana. Leuk om te leren, dat dit vroeger een station was. Ik liep en leerde mijn stad op een andere manier kennen. De Joodse begraafplaats kon ik niet vinden en ik liep wel heel opzichtig te zoeken, besloot toch maar door te lopen voordat ik zou worden omsingeld.
Bij het Oostplein werd ik gebeld ‘Wat doe jij in Noord?’ Een oude bekende uit de deelgemeente-tijd had me zien lopen en moest ff bellen. We kletsten even bij, hij vroeg of ik weer aan het trainen was voor een volgende pelgrimstocht, wat ik ontkende, en hij eindigde met de woorden ‘ik ga geen afscheid van je nemen, want ik loop je toch altijd weer ergens tegen het lijf.’ Dezelfde persoon gaf ooit als compliment bij een afscheid ‘jij bent net als ebola, daar kom je ook niet van af.’
Na de Jonker Fransstraat kwam ik bij het gedeelte wat ik de dagen daarvoor al had gelopen met oma en neefje. Ik vond het wel mooi geweest en besloot via de pompenburg de Coolsingel op te lopen. Bij de Bijenkorf sloeg ik rechtsaf om te kijken of mijn smoothieman er weer zou staan. Het was bizar druk in de stad. De gemeente had braaf pijlen op de grond getekend, maar Rotterdammers laten zich niet echt leiden, iedereen zigzagde om elkaar heen.
Het kraampje was omgetoverd tot een professioneel hok en ik was blij, dat ik mijn oase tropical weer kon proeven: mango-avocado-aardbei. Zat er nu ineens iets van sinaasappel in? Ik bestelde nog een aardbei-banaan smoothie voor mijn zoon en wilde de metro nemen om hem snel thuis te hebben, maar besloot toch terug te lopen.
Na 2,5 wandelen drukte ik op de bel: ‘breng Boefie maar even naar beneden.’ Als ik namelijk eerst naar boven was gegaan, was ik waarschijnlijk niet meer naar beneden gekomen. De buurman van 1 van onze ‘leden’ van de officieuze hondenclub kwam met een beterschapskaart aan. Superlief. Freek was ziek, een vaste hondenbezoeker van onze club. De hondjes moesten dus ff de kaart tekenen, baasjes mochten ook. We krabbelden de namen van de afwezige honden er ook bij. Nu maar hopen dat het werkt: Beterschap Freek.
P.s. Stiekem wel lief die reacties op mijn blog, weet ik dat het toch gelezen wordt.
Reactie schrijven