Mijn structuur is in de war. De wereld voelt als een langzaam ontwaken en de werkelijkheid staat weer voor de deur. Ook het werk wordt weer voorzichtig opgestart en digitaal vergaderen wordt steeds normaler. Zo ben ik dan ineens een paar dagen later en vergeet ik mijn challenge (sorry Ed) en ook van bloggen is het niet gekomen. Ik vrees, dus dat ik elke dag een blog niet meer kan garanderen.
Ik kan nu gaan beloven, dat ik weer op het toetsenbord klim (de variant van in de pen) als ik wat te melden heb, maar ik heb de afgelopen weken niets te melden gehad en toch aardig wat tekst weggetikt. Ik spreek dus met mezelf af, dat ik ga proberen er tijd voor in te ruimen, maar dat ik het bestraffende stemmetje koest hou voor als het niet lukt. Wel of geen blog vandaag wordt dan mijn nieuwe normaal.
Mijn zoon heeft zijn geschiedenisopdracht afgemaakt en terwijl ik hem wat hielp met tekst controleren en layout werd ik steeds geïnteresseerder in het orgelzolder-verhaal. Heb dus maar het boek besteld. Zit trouwens sinds corona erg in de boeken, vooral luisterboeken tijdens het lopen zijn lekker, maar heb ook al wat papier gevreten de afgelopen periode. De tv gaat zelfs pas op de 2e plaats aan. Lopen, geen suiker en boeken houden we er maar in, ook post-corona (zeg ik nu).
Ik had ook weer een nieuwe fysiodate, nu weer bij mijn vorige therapeut, die na zijn vakantie meteen de corona in rolde, wat hem meteen een asociaal lange vakantie periode opleverde. Gelukkig zonder mondkapje en handschoenen. Trots liet ik hem mijn arm zien ‘kijk kan bijna weer normaal scheren’ zei ik terwijl ik hem ophoog zwiepte, links ging wat lastiger en zijwaarts zat nog vast. Deze ontdooi-periode was voor hem een vrijbrief om de boel eens extra op te rekken. Hij liet de naalden achterwege en forceerde en rekte de boel flink op.
Ik kwam er ook achter dat ze een sportmasseur hebben rondlopen en heb meteen een afspraak geregeld voor komende zaterdag. Een rug-reset wil ik. Eigenlijk lijkt zo’n soepel slangenmenslijf me wel wat, maar ben al lang blij als ik uit standje Pinokkio kom. Het vooruitzicht maakt me al blij. Ben gelukkig ook weer meer aan het fietsen en met het wandelen zou de boel toch eens een keer los moeten komen. Misschien toch maar weer eens wat yoga-poses gaan proberen.
Ik maakte gisteren, tijdens het luisteren naar Dan Brown, mijn laatste Japanse puzzel af. Ik dacht dat het geestverruimender zou zijn, maar zag op een gegeven moment alleen maar hokjes dansen voor mijn ogen en kon geen vakjes meer tellen zonder dubbel te gaan zien. Ben dus stiekem wel blij, dat ik door mijn stapeltje heen ben. Misschien nu maar aan de cryptogrammen voor de nodige braintraining.
Wat ik ook cryptisch vind is het weer van de afgelopen dagen. Terwijl ik de ene dag met mijn roze bril en spaghettibandjes loom mijn hondje uitlaat, ben ik een volgende dag aan het schuilen en een dag daarna loop ik met hevige tegenwind de warme chocolademelk tegemoet. De temperatuurschommelingen hebben er ook voor gezorgd dat ik wat loopser ben in mijn neus en dat zorgt dan weer voor angstzweet op de fysiotafel waar ik met moeite mijn loopneus geruisloos probeer op te halen, anders mag ik straks niet meer komen. Ook buiten mijn neus snuiten zorgt voor angstige ‘heeft zij corona?’-blikken. Ik neem ook standaard een flesje water mee, voor als ik moet hoesten kan ik snel de dop eraf draaien en verontschuldigend ‘heb me verslikt’-blikken terugwerpen.
Misschien is dit hele Corona-verhaal wel het grootste cryptogram wat gekraakt moet worden. Wetenschappers en complottheorieën buitelen over elkaar heen. Wel/ geen mondkapje, wel/geen besmetting via oppervlakten, wat is de rol van 5g, Bill Gates en kinderen en zelfs het aantal besmettingen en doden is één groot raadsel. Ik merk dat ik de laatste tijd ook steeds meer kortsluiting krijg in mijn hoofd als ik het abnormale afstand houden genormaliseerd heb, vooral bij de mensen dichtbij. Ik ben echt klaar met deze 1,5 meter pariadans en tegelijkertijd doe ik er aan mee.
Zou dat onze echte wake-up call zijn? Dat de natuur/kosmos/God/het al/aliens lang naar ons heeft gekeken hoe we alles aanpakken als een Japanse puzzel: geordend, volgens een bepaalde structuur, zoals het hoort en door het juiste vakje in te kleuren en dat we eigenlijk naar het leven moeten kijken als iets verborgen, raadselachtig en moeilijk te begrijpen: een cryptogram? Eerst De Da Vinci Code maar eens afluisteren.
Reactie schrijven