Challenge

Vandaag ben ik uitgedaagd. Eerst door mijn zoon, die terwijl hij zijn les aan het volgen is alvast zijn gamepc opstart. ‘Je gaat echt niet gamen nu in de ochtend T,’ zeg ik verontwaardigd. ‘Het is veel te vroeg om te leren,’ daagt hij me uit. En ik hoop dat hij het tijdstip bedoelt en niet zijn leeftijd. Gelukkig hoor ik hem daarna aan het werk gaan. Online word ik uitgedaagd door Ed, ik moet elke dag een zwart-wit foto delen van mijn leven. En hoewel ik probeer zo veel mogelijk kleur te geven aan mijn dag accepteer ik het eens een keer, een challenge.

 

 

Moet wel meteen denken aan de opmerking van een vriend na het maken van zwart-wit pasfoto’s jaren geleden (ik denk dat ik 17 was en mega onzeker). Ik was eigenlijk wel blij met het resultaat en liet de foto’s dan ook trots zien, maar na de ‘Zo mooi. Ja, zwart-wit verbergt een heleboel hè?-retorische kutvraag bleven ze angstvallig opgeborgen. Kan ook dit stukje nu in deze challenge helen 😊.

 

 

Vroeger was dat trouwens een soort rode lap als ik werd uitgedaagd. ‘Dat durf je nooit’ (of op z’n Rotterdams ‘dat dors je nie’) of ‘dat lukt je toch niet’ waren het startschot om toch de meest onnozele acties uit te voeren. Ik ging wel ff laten zien hoe stoer ik was. Die houding heeft me ver gebracht en hoewel ik geen concrete acties meer kan benoemen (vast verdrongen) ben ik niet meer zo onder de indruk van wat de buitenwereld denkt of vindt dat ik moet ‘dorsen. De enige uitdaging is mijn zoon motiveren, zodat hij niet te veel gaat d-touren in zijn leven.

 

 

Mijn zoon weet niks van deze challenge en gaat ondertussen verder met zijn schoolwerk. Geïnspireerd door het verhaal van de orgelzolders van de Breepleinkerk (die richting opgeduwd door moeders) heeft hij nu eindelijk een perspectief voor zijn WOII-opdracht: een dagboek schrijven. Hij is de koster. Hij had al van alles opgezocht, maar aan echt schrijven was hij nog niet gekomen en nu ging hij dan los. Moeders trots en wat een leuke opdracht. De koster is wel vaak in shock als ik mijn zoon mag geloven.

 

 

In de middag had ik afgesproken met vriendinnen, leuk dat videobellen, maar it doesn’t beat live. Ze had een grote tuin, dus dat gaat gewoon lukken om Covid-proof te meeten. En het was heerlijk, alsof we elkaar 2 maanden niet hadden gezien, wat in werkelijkheid ook zo was als je digitaal niet meetelt. Ik was wel blij dat ik Boefie ook had ingepakt, want ff uurtje langs werd toch gauw 5,5 uur beppen. Weet niet of Boefie zo blij was, want haar hondje had een mencrush op hem, dus die heeft de hele middag rondjes gedraaid om hem niet te dichtbij te laten komen.

 

 

Kind en schoondochter allang blij dat moeders 5,5 uur de hort op was, hadden ze het rijk alleen. Eén ding weet ik wel, de geschiedenisopdracht is links blijven liggen, waren vooral met het heden bezig en hoop niet met de toekomst. Ze bleef logeren en toen ik op bed lag hoorde ik ze nog samen gieren in de woonkamer. Ook hoorde ik mijn zoon stommelen in de keuken en toen ik mijn oren spitste hoorde ik dat hij voor haar ging koken. Nou ja, eten uit de vriezer in een pan opwarmen, maar toch. Uberschattig.

 

 

Ik deed een klankschalen-album op op spotify in de hoop er lekker op te slapen (en om niet stiekem verder af te luisteren). Ik merk dat er dan van alles gebeurd in mijn lijf, werd ik er eerst nog rete-agressief van, maar nu viel ik halverwege het eerste nummer al in slaap. Heb niet het idee, dat ik nou als een blok geslapen heb, of dat ik ineens zwaar klankschalenfan ben. Kan wel weer iets afstrepen van de ‘deze meditatiemethode is vast wat voor jou’- lijst. Ook winst.

 

Reactie schrijven

Commentaren: 0