Effe een dagje overgeslagen qua bloggen. Was je vrij? Vind ik grappig om ff als zin tussendoor te zetten nu, ik had gewoon geen inspiratie. Normaal gebeurd er wel wat waar ik een verhaal van kan breien, maar de afgelopen dagen was ook dat er niet en dan kan ik het wel over Henk Krol gaan hebben, maar daar zit ook niemand op te wachten. Althans ik niet.
Ik voel me de laatste dagen een soort diesel, ik pruttel wat en start langzaam op. Misschien is dit wel mijn dieselmaand (oh Boefie trippelt weer over het toetsenbord en naast het typen van een reeks letters en cijfers heeft hij ook een schermopname gemaakt. Toch knap, dat het hem met het overlopen is gelukt om tegelijk de ALT en het PRTSC-knopje in te drukken, hij wordt groot). Over diesels gesproken, misschien moet ik toch weer aan de auto.
Ik merk dat ik de afgelopen dagen op zoek ben naar mijn wagen. Nou had ik dat toen ik hem had ook heel vaak. Ik ging niet zo veel met de auto, dus of hij nou in mijn straat stond of om de hoek. Ik heb wat kilometers afgelopen om hem te zoeken. Soms tot grote hilariteit van de buren. Dan dacht ik halverwege ‘oh nee hij staat toch om de hoek’ terwijl ik er vlak bij was, liep terug om er vervolgens achter te komen dat ik weer verkeerd liep.
In het tijdperk voor de invoering van betaald parkeren heb ik hem een keer bij het zwembad geparkeerd. Voor degene die weten waar ik woon en waar het zwembad is in de Afrikaanderwijk, da’s een stukkie lopen. Toen ik de auto dan ook daags later nodig had (of dacht te hebben) ben ik zigzaggend mijn wijk doorgegaan en had ik net zo goed naar mijn eindbestemming kunnen gaan lopen (en terug).
Tussen de beslissing ‘ik rij niet meer in deze auto’ en ‘ik bel de sloop’ heeft best nog een behoorlijke periode ingezeten. Mijn achterbak zat nog vol (en een deel vd achterbank). Ik gebruikte hem ook als soort rijdend kantoor. En misschien kon ik nog één keer naar het grof vuil rijden. Toen ik dan ook de knoop had doorgehakt en de laatste duif hem mocht bevuilen heb ik hem alleen een stukje naar achteren gereden om het leegmaken te vergemakkelijken en is hij zoals jullie weten opgehaald en naar de sloop gebracht. Einde tijdperk.
Het was trouwens nooit echt mijn auto. Ik had hem gekocht toen ik nog geen rijbewijs had, maar mijn nu (al heel lang) ex wilde persé een auto met 3 zitjes achterin. Toen het dus uitging wilde hij er nog wel in blijven rijden tot ik mijn rijbewijs zou halen, maar de reden van de scheiding maakte dat ik hem nog liever vol liet storten met aarde om er een mooie plantenbak van te maken. Gelukkig haalde ik niet veel later mijn rijbewijs, want heb totaal geen groene vingers. Maar hij is nu dus echt weg en toch kijk ik bijna elke dag ff naar de auto om als ik met de hond naar de dijk loop.
En dat gevoel, en dat ik ineens denk, dat ik niet meer kan rijden, heeft het idee weer aangewakkerd, dat ik misschien toch weer een auto moet, een rode. Verder heb ik geen eisen (ja 4 wielen en een stuur zou fijn zijn), maar ik doe het niet. Ik kan echt zonder, er zijn veel autodeelsites en tijdens mijn wandeling op de Kaap zag ik een knalgele Share n go-wagen. Die kun je gewoon ophalen en ergens anders parkeren, elektrisch en gratis. Openen met je mobiel, wat wil je nog meer (een rode share n go?).
En dan komt er op Facebook ineens een filmpje voorbij, 6 jaar geleden. Mijn zoon en ik rijdend in de auto, op weg naar een nieuw avontuur. Ik denk aan onze spontane Europatour, weekendjes weg, slapen in een Dino-ei of een boomhut. En dan weet ik het ineens: ik wil geen nieuwe auto, ik wil het gevoel van vrijheid terug. Gaan en staan waar je wil, met de mensen van wie je houdt. Ik wil geen nieuw normaal, maar gewoon de mensen weer om de nek vliegen en het knuffelhormoon zijn werk laten doen, dus gooi ik het nu de kosmos maar in, in de hoop dat het zijn werk gaat doen. Corona, bedankt, maar NU ben ik klaar met jou.
P.s. wil je dagje vleesloos, probeer de moving mountains burger (lag hier gewoon in de Jumbo). De Beyond meat was op, dus probeerde deze. Heerlijk.
Reactie schrijven