Dag van de Arbeid

Ik dacht, laat ik maar eens een dagje overslaan met bloggen. Het was de Dag van de Arbeid en van veel arbeid is het niet gekomen. Misschien moet ik weer in de pen klimmen als ik echt weer wat te vertellen heb of als er weer een nieuwtje is wat ik hier zou kunnen bespreken. Het lijkt ook wel alsof je hersenen een soort pap zijn waar informatie vertraagd en gefilterd binnen komt. Terwijl ik normaal van de snel en adrem ben, sta ik nu op standje schildpad. Ik kruip dan achter mijn pc en het eerste wat ik denk is ‘er komt toch niks’. Ik laat mijn vingers over het toetsenbord gaan en ga terug naar de dag en dan bijna als vanzelf denk ik aan flarden van de dag. Oh dat zou ik wel eens kunnen delen.

 

 

Standjes schildpad resulteert er ook in, dat ik een soort selectief gehoor heb ontwikkeld. Nou herken ik dat wel van mijn pubert. Die filtert informatie op Fortnite, geld, schoenen en kleding. Dan gaat -ie aan, anders niet, maar zelf ben ik altijd bij de tijd. Ik merkte het al wel toen ik mijn papieren agenda verruilde voor de digitale dat ik minder alert werd op afspraken, maar nu de agenda nagenoeg leeg is, maar wel gevuld met verjaardagen en dagen van het jaar (zoals de dag van de arbeid) glipt er nog wel eens een ‘echte’ afspraak tussendoor. En toch gaat dit me ergens brengen, ik weet het zeker. Nieuwe mogelijkheden of ontdekkingen van mezelf.

 

 

Zo heb ik al ontdekt dat er diep van binnen toch iets van een huisvrouw in zit. Althans iemand die het wel prettig vind om in een opgeruimd huis te zijn (schoon was al eerder gelukt). Ik ontdek ook steeds meer dat ik wel een leuke moeder ben. Ik focuste eerst vooral op waar ik niet goed in ben of wat een moeder hoort te doen (huisvrouw stond hoog in dat lijstje), maar als ik naar mijn pubertje kijk, moet ik toch wel zeggen ‘goed gedaan, mamsie!’ Moederdag komt er bijna aan, dus mag mezelf wel even een veer geven.

 

 

Ik moet wel zeggen, dat ik bij opvoeden nog bij de les ‘zorgen’ ben, wat er in resulteert, dat zoonlief nog niet echt heeft geleerd om de troep achter zich op te ruimen. Mams doet dat uiteindelijk wel. En in mijn vroegere jeugd ging dat ook zo, ik had mijn glas nog niet op de tafel gezet of het was al weer opgeruimd en afgewassen (misschien ben ik daarom niet echt van het opgeruimde soort). Ik probeer het nu anders te doen, maar ben er nog niet echt in geslaagd (zie mislukt bedopmaakexperiment van gisteren, we slapen dan gewoon in een onopgemaakt bed).

 

 

Eerlijk, de borden en bekers uit zijn kamer belanden nu toch bijna elke dag in de keuken, vooral omdat het zijn setup verstoort bij het maken van gamevideo’s, maar toch. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik vanochtend in de woonkamer kwam en een deel van de troep was weggegooid door pubert en logées. Met nadruk op een deel, want we moeten natuurlijk niet overdrijven. Jammer, dat geen van de mannen had geconstateerd, dat er nog geen nieuwe vuilniszak in de bak zat.

 

 

Ik zie progressie. Als ik dan voor het naar buiten gaan in de avond effe de grond leegmaak om James aan te zetten merk ik dat hij eerst nog ff wat stroom nodig heeft. Ik vraag mijn zoon (met selectief gehoor) of hij het na een half uur nog een keer wil proberen, zodat als ik thuis kom de vloer gedaan is, maar ging er al van uit, dat ik het thuis zelf weer moest doen. Boefie, D. en oma waren al vooruit gegaan en ik zette stevig de pas er in, liet Boefie dollen op de loslaatzone en in het zand en ging weer huiswaarts. Thuis komt mijn zoon met een brede glimlach op me af: ’Luister eens mam.’ Ik verwachtte een nieuw Fortnite filmpje waar mijn stem weer in was gemonteerd, maar hoorde eigenlijk niets. ‘James’, fluistert hij , ‘ik heb ‘em aangezet.’ En zo heeft er toch nog iets gewerkt op de Dag van de Arbeid.

 

P.s. ik hou niet zo van zoet avondeten, anders was het gerecht dit keer wel geslaagd. Wel voedzaam en leuke kleurtjes.

 

Reactie schrijven

Commentaren: 0