Een aantal jaar geleden kwam mijn zoon naar me toe. Ik moest het spel ‘Clash Royale’ downloaden op mijn telefoon. Met de ‘dan kunnen we gezellig samen spelen’ trok hij me over de streep, maar ik was niet overtuigd. Een kleurrijke app verscheen met een boze besnorde man, dat beloofde niet veel goeds. Ik kon eerst ff een paar oefenpotjes doen, zodat ik zou snappen wat de bedoeling was, dat had ik snel door. Ik ging in dezelfde clan als mijn zoon en hij daagde me uit.
Bij Clash Royale (doe maar alsof je het niet kent) moet je de torens van je tegenspeler aanvallen. Je kunt daarbij verschillende poppetjes gebruiken, die allemaal weer andere talenten hebben en op een andere manier bestreden moeten worden. Wie het eerst de 3 torens van de tegenpartij om heeft, wint. Het gaat ook op tijd, dus als de tijd om is, wint degene die de meeste schade heeft aangebracht. In de begintijden won mijn zoon glorieus. Ik ben niet van het kaliber ‘laat je kinderen winnen’ en deed echt mijn best. Ik werd dan ook steeds beter, tot het omkeerpunt, ik won van mijn zoon.
Dit was ook meteen het moment dat het eigenlijk gewoon een stom spel was en ik moest het dan maar weer verwijderen, maar dat kon niet, ik was verslaafd geraakt. Elk vrij momentje opende ik het spel en kon me zo even verliezen in het aanvallen van de torens. Ik had op een gegeven moment een goede set spelers, waardoor ik vrij makkelijk van de ander kon winnen. Toen ik op een dag naar de Albert Heijn liep en bij de Gall en Gall een doos zag met een skelet erop, belde ik mijn zoon op ‘Skelettenleger bij de Albert Heijn, snel stuur heks.’ Het was een grap, maar ook een signaal dat ik redelijk geobsedeerd begon te raken. Het spel verdween van mijn telefoon.
Een aantal maanden geleden kwam mijn zoon thuis, Clash Royale was weer in, al zijn klasgenootjes speelden het en ik moest het ook weer downloaden. Mijn protest hielp niet en hij kon met zijn coole moeder pronken die de hoogste van de clan was. Het obsessieve was er gelukkig van af en het spel was vooral op de achtergrond en als zoonlief thuiskwam en we weer eens een klasgenootje van repliek moesten dienen.
T. veranderde mijn naam in ‘Mama Vanix’, hijzelf was Space Vanix. Ik vond alles best. Als er dan eens een vriendje kwam vroegen ze verbaasd of ik echt dat spel speelde en of ik nog wat tips had. I was the cool mum! Maar ook nu raakte het spel weer uit de gratie. Ik verwijderde het niet, maar het speelde ook geen rol meer, tot Corona. Iedereen ging spontaan in de opruimstand en ik deed dat verticaal met mijn telefoon. Toen ik dus aan het opruimen en verwijderen was kwam ik het spelletje weer tegen, zal ik?
En zo open ik nu elke dag een kist, speel een paar potjes en ga dan over tot de orde van de dag. De clan is redelijk uitgedund, ik ken ook bijna niemand meer die er inzit, dus kan niet meer cool mum-en. En dan krijg je ineens vandaag een appje van je neefje (11 jaar) ‘Anna, in welke clan zit jij ook al weer in Clash Royale?’ Mama Vanix antwoord. En nu is het dan wachten tot hij ‘joined’. Coole tante!!!!!
Reactie schrijven