Reflectie

Ik ben morgen op de kop af een maand aan het bloggen geslagen. Ik begin aan mijn wandelrondje, glimlach door de actie van Lorenzo, die zich uit staat te sloven voor de ouderen op de Kaap op een hoogwerker, de oudjes zichtbaar genietend en kom na nog geen 5 minuten een goede vriend tegen. Ik plof neer bij hem voor de deur en we nemen ons leven door en vooral ons leven nu in corona-tijd. Van wandelen komt niet veel meer, dus na het eten ga ik voor de herkansing.

 

 

Een maand bloggen. Ik had mijn rol in crisistijd toch anders voorgesteld. Ik dacht dat ik als een Hannie Schaft door het leven zou gaan, met mijn cape om oudjes en kwetsbaren zou redden van de ondergang of in ieder geval een boodschapje zou brengen, maar niets van dit alles. Ik verbind nog wel eens iemand, als ik een verzoekje online zie, aan de talrijke mooie initiatieven die zijn ontstaan, maar verder is mijn leven vooral een sobere invulling en heeft bijna een vaste structuur: wakker worden-hondje in de tuin-koffie-ontbijt-blog-douche-hondendate-lunch-wandeling-hondendate-avondeten-wandeling als die in de middag niet is doorgegaan-slapen, gelardeerd met het luisteren naar luisterboeken, soms wat tv kijken of een spelletje spelen op mijn telefoon en mijn zoon aansporen om iets van zijn leven te maken door zijn schoolwerk te doen.

 

 

Een maand bloggen. Ik had bedacht om elke dag even mijn gedachten toe te vertrouwen aan het papier, dat is bijna goed gelukt. Het was ook een soort stok achter de deur: ik moet morgen weer bloggen, dus maak vandaag wat mee. Dat is niet helemaal gelukt. Op de keuken na, zit ik nog steeds met een enorme berg ‘dit zou je nog kunnen doen’-dingen. Verrassend, ook voor mezelf, had ik toch elke keer weer een verhaal, maar nu na een maand maak ik de balans op. Zit hier überhaupt nog wel iemand te wachten op mijn gedachtenkronkels in corona-tijd? En heb meteen het antwoord klaar: ‘Ja, ik’. Ik vind het stiekem heerlijk om elke dag ff bewust stil te staan bij de vorige dag, te reflecteren op mijn denken, voelen en handelen, overgoten met wat licht en luchtigheid. Gewoon om de tijd te doden, terwijl Boefie over het toetsenbord rent.

 

 

Een maand bloggen. Ik weet dus niet hoelang ik het nog volhoud, of ik elke dag een stukje tik of dat ik ineens denk dat het klaar is, maar nu ga ik er nog wel even mee door. Terwijl mijn zoon naast me in zijn digitale klaslokaal zit, mijn hond probeert zijn piepkip op mijn toetsenbord te mikken, google ik Hannie Schaft en denk de verwantschap te zien, ze was columniste lees ik snel. Bij herlezen blijkt dat communiste te zijn. Ik heb wel rood haar, nou ja oranje met hier en daar grijs. Wordt zo tijd voor de kapper.

 

Reactie schrijven

Commentaren: 0