Mijn dagblog was later dan normaal gisteren, dat komt omdat ik knallende ruzie had met mijn pubert: schooldingen. Zijn mentor belde en meneer was weer eens achteloos geweest met zijn schoolwerk. Bleek dat hij wel alles gedaan had, behalve zijn mail gechecked en daar communiceren de docenten ook dagelijks mee. Het rooster van aanwezigheid was niet alleen voor vragen te stellen, sommige docenten geven dan ook echt online les. Thuisschool was dus wat minder vrij invulbaar als wij gedaan hadden de afgelopen periode. We projecteerden onze boosheid op elkaar. Ik moest dus eerst ff stoom afblazen.
Nou zijn we daar niet zo goed in, boos zijn. Op het moment zelf zijn we redelijk overtuigend: ik geloof dan echt dat hij niet gaat luisteren en gooi er dan zelf ook nog een schep bovenop, maar ik hoor me ook irrationele dingen zeggen als ‘zo gebeurt het, einde discussie.’ waarop we vervolgens in een nog bozere discussie belanden. Boos griste ik dan ook hond en riem bij elkaar en liep de trap af. In de verte vang ik een ‘nou doei’ op die verraad dat er al weer is nagedacht en meteen ga ik dat zelf ook doen. Nu de vraag wie van ons het als eerste uit naar de ander.
De rest van de middag negeren we elkaar vakkundig (nu was hij ook weer in slaap gevallen, dat hielp) en ik pers er nog snel een dagblog uit. Tijdens mijn wandeling probeer ik me te concentreren op mijn nieuwe luisterboek, maar word ik getergd met schuldvragen: ‘Waarom heb je niet gewoon de vaste regels en structuur aangehouden?’,’Waarom mag hij ineens langer gamen?’,’Waarom heb je zelf niet even overlegd met de mentor om te checken hoe het zit?’, ‘Waarom had je niet eerder die handige schema’s gemaakt?’, ‘Waarom heb je niet elke dag gechecked of het werk af was?’ Ik heb niet echt de antwoorden, maar merk dat ik wel lekker loop op deze energie. Zit halverwege de dag al ineens aan de 10.001 stappen.
Voor ik het weet sta ik voor mijn deur. Ik bel aan, bel hem wakker en laat hem Boefie naar beneden brengen, zodat ik die meteen kon uitlaten. En dan komt hij traag de trap af, we zeggen nog niets tegen elkaar, maar ik zie dat het niet goed gaat met hem. Ik slik mijn trots in en vraag hem hoe het gaat. Hij mompelt ‘goed’ en gaat de trap weer op, maar ik ben er niet gerust op. Ik roep nog even, doe de hond de riem aan en loop naar buiten, maar het voelt niet oké. Ik bel aan, maar hij doet niet open. Ik bel hem op zijn telefoon, hij neemt niet op. Ik pak mijn hond op, doe de deur weer open en storm naar boven waar ik T heftig naar adem happend op bed zie liggen, astma-aanval. Verdomde hooikoorts! Zelfs binnen heeft hij er nu last van. Emotie uit, actie aan.
Na 20 minuten hebben we het redelijk onder controle. Opgelucht kijken we elkaar aan, hij is de eerste ‘sorry mam, van vanochtend, ik had niet zo moeten schreeuwen.’ Ik herhaal de zin terwijl ik hem nog steviger knuffel. En ineens zijn de vragen en mogelijke antwoorden van vanmiddag irrelevant: we houden immens van elkaar en zijn ‘gezond’. Het is een heftige tijd, maar ik mag dat doorstaan met het meest geweldige kind ever. Als hij zo uit de douche komt, ga ik Frans met hem doen: Laissez-faire.
P.s. Ik heb mijn zoon even geroepen, omdat ik de blog wilde voorlezen aan hem voordat ik hem online zou zetten. ‘Gaat zeker over de ruzie?’ was vraag 1, de volgende vraag laat zich raden: ‘Duurt het lang dat voorlezen?’ Ik word emotioneel bij het laatste stuk, maar schiet in de lach na zijn reactie: ‘Oh je hebt me dus niet zo erg neergezet tijdens onze ruzie, goed zo.’
Reactie schrijven