I have a dream

Mijn auto is weg, mijn allereerste bolide, die me mooie momenten heeft gebracht de afgelopen 9 jaar en op cruciale momenten voor me klaar stond. Op 35 jarige leeftijd ben ik dan toch maar aan het rijbewijs gegaan en hoewel het nooit gevoelsmatig mijn auto was (mijn ex wilde persé een grote auto waar 3 kinderzitjes achterin konden) was het gisteren toch wel even een momentje toen de ramen werden open gedraaid en een grote grijper de auto beetpakten en op de sleepwagen takelde. Een blik vol herinneringen was niet meer.

 

 

Met de garage had ik al afgesproken vorig jaar dat dat de laatste keuring zou zijn en toen ik dan ook een mail kreeg dat de apk weer om de hoek kwam kijken moest ik er toch echt aan geloven. De tank was al leeggereden, er was weer een computerstoring die de melding ‘motorstoring’ gaf en het zou nou zo maar ineens toch de motor kunnen zijn in plaats van een computerdingetje. Het regende ook ineens binnen in de auto, wat weer schimmelvorming gaf en ook de tyraps waarmee de wieldoppen werden vastgehouden begonnen los te laten. Daarnaast stond ze nu al weer bijna een maand werkeloos voor de deur en maakten de vogels er een soort kunstwerk van. Kortom als het op is, is het op.

 

 

Het leeghalen van de auto liet ik maar meteen gepaard gaan met een begin maken met herordenen van de berging. Ik had gisteren wel een soort ruimte gemaakt waardoor ik de boel er weer in zou kunnen duwen, maar besloot het toch maar grondiger aan te pakken en zo stond dan ineens de bergingsgang vol met tassen, bakken en spullen. De afdeling ‘dit kan vast nog wel iemand gebruiken’ was ook behoorlijk en ik besloot dan ook tussen het sorteren door dit voor de deur te zetten met de mededeling ‘Neem mij mee.’ De buren kwamen langs en vroegen of dat echt mocht en naast mijn JA duwde ik ze ook een koffiezetapparaat in de handen, zo die is ook weg. Het begin was gemaakt. Had mezelf eerder toestemming moeten geven om te niksen, word je echt mega productief van.

 

 

Tijdens de persconferentie was ik met vrienden aan het appen en had ik ineens een songfestival-gevoel. Ik kijk het songfestival altijd met social media bij de hand en dan wordt het toch een soort stand-up. Wij waren gisteren ook op dreef (ik bespaar hier de details, misschien komt er nog een 18+blog) en hadden ruim voor het eind zelfs Corona-bingo. Ik struinde daarna nog ff online en kwam een filmpje tegen van Barack Obama en met het liefdevolle gevoel na het luisteren van zijn vrouw’s boek nog in mijn achterhoofd zette ik het aan.

 

Hij endorste Joe Biden. Ik vind dat endorsen vanaf nu een Nederlands woord moet zijn, openlijk steun geven aan is gewoon veel te lang. Ik zette het halverwege af, maar blijkbaar heeft het toch ergens een haakje gevonden in mijn nu overal doorbloede brein, want vannacht kwam het voorbij in mijn droom. Een lucide droom en omdat het nu in de Havenloods gaat over dromen en dit wellicht een voorspellende kan zijn deel ik hem met jullie. Ook omdat er elementen inzitten die nu al kloppen.

 

 

Ik droomde dat ik bezig was met een dagboek/blog (check). Ik was bij pagina 446 (jullie moeten het dus nog ff met me doen) en het was de aanloop naar de Amerikaanse verkiezingen. Ik was daar heel actief mee en deed er verslag van (waarom?). Rood en blauw waren heftig campagne aan het voeren en met modder aan het gooien en zoals het spreekwoord luidt ‘als er 2 honden vechten om een been…’ was daar ineens uit het niets een 3e persoon met een 3e partij: paars. Een partij die beide kampen ging verenigen, die een boodschap van hoop en liefde kwam verkondigen en dat sloeg aan. Amerika juichte uit zijn voegen, Amerika was great again. Alleen nu komt er een onderdeel waarvan ik lichtelijke twijfels heb, de kandidaat van deze partij was niemand minder dan onze Britt Dekker. En nu had niemand deze corona-crisis kunnen voorzien, dus het zou zo maar eens bewaarheid kunnen worden. Is het dan toch ‘The Netherlands second’?

 

Reactie schrijven

Commentaren: 0