De dag na Pasen en ik kreeg ineens weer wat werkmails en telefoontjes. Oma stond zwaar in de actiestand en heeft na haar eigen tuin, de verwaarloosde tuin bij ons achter onder handen genomen en ik had zowaar weer een afspraak: de fysio. Michelle was uitverteld en ik keek op storytel naar een nieuwe titel op mijn boekenplank. Het werd ‘Niksen, de Dutch Art of Luieren.’ En gaandeweg kom ik er dus achter dat ik de afgelopen weken zwaar actief ben geweest en een kunst heb beoefend: de kunst van het niksen.
Niks doen kan niet in je hersenen. Verschillende onderzoeken wijzen uit, dat als je een taak uitvoert er bloed naar een deel van je hersenen gaat om dat deel te stimuleren om je taak goed uit te kunnen voeren. Als je niks doet, luiert, het dolce far niente praktiseert, zoals ik de afgelopen periode, dan licht de hele bovenboel op. Bloed gaat naar alle delen van je hersenen, stimuleert onderdelen die lang niet gestimuleerd zijn en maakt je uiteindelijk creatiever. Niks doen is onze standaardtoestand. Weg schuldgevoel, weg moeten, ik heb me gisteren bewust toestemming gegeven om dat te doen, niets. De ondergewaardeerde en onderbebloede delen van mijn hersenen verdienen ook wat aandacht en zuurstof, wie weet wat daarvan komt als dat even wordt aangeraakt.
En dan mag je het ineens van jezelf, niets doen. Paradoxaal genoeg is er toch ineens veel uit mijn handen gekomen. Ik ben weer extra gaan wandelen, heb eindelijk een sloperij gebeld en geregeld dat vandaag mijn auto wordt opgehaald. Verzekering en parkeervergunning meteen stopgezet. Het laatst administratieve restje van de BTW-aangifte is geregeld en meteen de boekhouder ingeschakeld. Wat rondgebeld en geapped vanwege een plannetje voor de wijk. Ik heb mijn TOVO-aanvraag de digitale deur uitgedaan, een beginnetje gemaakt met het leeghalen van de auto en het opruimen van de berging en mijn papier weggebracht. Alleen maar, omdat ik mag nietsdoen.
Dat was nog wel ff een struikelblok, die TOVO (Tijdelijke overbruggingsregeling zelfstandig ondernemers). Ik heb er recht op, want ik heb meer dan 20% omzetverlies door de Corona-maatregelen, maar het voelt toch een beetje als je hand ophouden. Ik kan vast nog wel wat bij elkaar schrapen, super zuinig aandoen deze periode en dan overleef ik het ook wel, hield ik mezelf voor. En hoewel ik dat OOK doe, gaan de lasten gewoon door en is het onzin om jezelf in de schulden te werken alleen maar omdat je de gedachte hebt niet je hand op te willen houden. (Raar bij een basisinkomen heb ik dit gevoel helemaal niet). Is toch iets uit mijn jeugd: mijn zwaar bevochten (ahum) recht op zelfstandigheid. IK DOE HET WEL ZELLUF! Maar ineens had ik mijn boekhouder gisteren aan de lijn, de stem van mijn vrienden in mijn oor en wellicht een actief gemaakt stukje hersenen door het niksen en betrapte ik mezelf er op, dat ik de aanvraag aan het invullen was. En weg wastie.
Ik hou niet mijn hand op, ik maak gebruik van een vangnet waar ik recht op heb, zodat ik mijn hersenen niet vul met stress en gepieker, maar ik ruimte behoud om zo snel mogelijk weer de mooie dingen te mogen gaan doen die nodig zijn. Online of in het echie. Ik voed mijn hele hersenpan als een quarantaine Elsa en ‘let it go’. Ondertussen vertrouw ik mijn beslommeringen toe aan het toetsenbord (zou ik al 1,5 meter tekst hebben getikt?) en verfijn ik de kunst van het niksen. Vooral om hier creatiever, productiever en relaxter uit te komen.
Heerlijk, vandaag lekker niks doen, en de berging en oh ja, de auto leegmaken en de hond en…..
Reactie schrijven