Ik was ziek ergens begin van het jaar en dan doe je niet veel meer dan liggen en een beetje tv kijken, zo ook ik. En dan kom je zelfs op programma’s als ‘lang leve de liefde’. Een programma waar 2 onbekende singles in een huis worden gestopt en dan minstens een etmaal met elkaar moeten doorbrengen, daarna kan het verlengd worden. In één aflevering ging het over een vrouw met 2 hondjes. Die waren haar alles. De man vond hondjes wel leuk, maar niet in de slaapkamer en al helemaal niet op bed. Ik begreep die man, correctie, mijn oude ik begreep die man. Honden horen niet op bed en dat gelik de hele tijd. Ik was duidelijk geen hondenmens. Tenminste dat dacht ik.
Mijn zoon wilde al heel lang een huisdier, maar ik heb dat vele jaren buiten de deur weten te houden op een hamster na. Toen mijn vriendin ineens een hondje had aangeschaft was mijn zoon weer op standje-zeur. 3 maanden lang heb ik hem afgewimpeld: wij nemen geen hond, maar na de afgelopen kerstperiode begon er toch wat te wankelen in mijn geloof. En het duurde dan ook niet erg lang (14 dagen) of we togen richting het Noorden om naar een hondje te gaan kijken, alleen kijken, want het is natuurlijk wel een verplichting voor langere tijd en daar moet je niet lichtvoetig over zijn. We reden naar huis, inclusief hondje.
Dit verhaal is niet echt nieuw en ik heb in het begin mezelf echt afgevraagd waar ik aan was begonnen, ik sprak weer zinnen als ‘hij slaapt al bijna de hele nacht door’ en ‘ja, hij is al redelijk zindelijk’, maar eigenlijk was ik instant verliefd. We hadden een leenbench, maar die heeft vooral als kamervulling gediend, want het aanhoudende gepiep ging door merg en been en dan blijk je een hoop te bezitten, maar geen ruggengraat. Hij kwam dus op bed, alleen voor de eerste nachten maakte ik mezelf wijs. Hij begon bij mijn zoon in bed, maar dat heeft zeker 1 nacht geduurd en vanaf dat moment is hij van mij. Niet alleen gedurende de nachten, maar nu in deze quarantaine-tijd doe ik niets liever dan mijn tijd met hem doorbrengen. Uitlaten, no problem. We lopen uren buiten en genieten zichtbaar van onze gezamenlijke hondendates.
Onze 'traditionele' paasgourmetavond was weer gezellig. Al moest ik wel verschillende plekken langs om nog wat gourmetartikelen te kunnen bemachtigen. Misschien iets eerder boodschappen doen een volgende keer, maar het was weer gelukt, al waren de groentenfrietjes niet echt een succes. Na het eten nog maar ff een rondje gelopen, want was al een paar dagen niet aan mijn quotum gekomen.
En nu terugkomend op het bed, Boefie is al 3 maanden lid van ons gezin, is goed gehecht en zindelijk. We kunnen dus van het bed af zou je zeggen. Gewoon op zijn eigen plekkie slapen, want een hond hoort niet in bed. De corona-mensjes zeggen het ook, maar ik kan het niet. Nee, ik wil het niet. En ook al ligt hij soms als een boa om mijn nek, denkt hij dat hij een muts is en gaat boven op mijn kussen liggen of kruipt in het holletje wat ontstaat bij mijn benen. Hij slaapt bij mij.
Ik wilde lachen. Ik zette gisteren dan ook, na wat gegoogle, de 1e comedieshow op van Hannah Gadsby, wie kent haar niet? Nou ik en dat ga ik ook zo houden, na nog geen 15 minuten stond ze al weer uit. Dave Chapelle’s show heb ik uitgezeten, ik vraag me nog steeds af waarom toen ik aan Kevin Hart begon. Lachen zat er niet in vandaag besloot ik maar en ging maar wat vroeger naar bed om Michelle verder te luisteren, veel inspirerender. En terwijl ik luisterde naar de zalvende woorden van mevrouw Obama sprong Boefie op bed. Ik hoorde hem graven en ineens was hij onder het dekbed. Ik knipte het licht aan en op dat moment vleide hij zich tegen me aan in mijn armen, legde zijn kopje op mijn bovenarm en staarde me aan met een ‘we gaan slapen, schat.’-blik en ik gierde het uit.
Reactie schrijven