Samen vieren. Mijn zoon sprong de douche in en ik tikte nog ff snel mijn stukje af. Ik maakte voor ons samen een kopje thee en hij vleide zich naast me op de bank met zijn telefoon in de hand. Een verlengstuk. Hij was nog een beetje suf van het voor hem vroege opstaan. Ik vroeg of hij wilde ontbijten, maar dat wilde hij niet. Behalve dat hij fysiek naast me zat, was hij afgeleid door de verschillende filmpjes en berichten op zijn telefoon, maar toch genoot ik. Pestend zei ik, dat hij Pasen aan het vieren was met zijn telefoon. Nou vieren we niet echt Pasen, al heb ik wel gezellige ontbijtjes klaargemaakt deze dagen in het verleden. ‘Ga je nog de paaseieren zoeken?’ vroeg ik hem en hij veerde op. ‘Echt?’ en op dat moment had ik spijt dat ik het niet toch gedaan had, ik dacht dat hij daar te oud voor zou zijn. Misschien lagen er nog wel een paar van vorig jaar.
Hij ging naar zijn vriendin. Ik vond het spannend, maar liet hem toch gaan, wetende dat hij de 1,5 meterregel zou gaan verbreken. Hij ging op de fiets in plaats van met het OV om de schade nog ietwat te beperken. Ik had nu ineens het rijk alleen na de hondendate en besefte dat ik niet veel anders zou doen dan als mijn zoon wel thuis zou zijn. Ik kon nu wel ff zijn kamer weer wat bewoonbaarder maken en liet James (onze robotstofzuiger) los terwijl ik de zooi oppakte en opruimde.
Ik had gisteren een heel kort dagblogje en bedacht wat ik over vandaag zou moeten gaan vertellen. Ik ben 23 maart begonnen en wilde elke dag iets posten. Dat is bijna gelukt en was ook wel heel ambitieus. Ik hoopte stiekem dat het me aan zou zetten, dat ik me, doordat ik de dag erna erover zou rapporteren, uit zou dagen nieuwe dingen te doen, of gewoon dingen. Ik kreeg al vragen of ik al nieuwe gerechten had gemaakt met zinnen als ‘daar heb je nu de tijd voor’, maar naast wat gepruts met curries en een verrassend gelukte couscoussalade ben ik toch weer teruggevallen in de bekende nasi en enchillada’s.
Ook heb ik een zangapp gedownload, ik ging dan nu eindelijk eens wat zangles nemen. Niet om in de Voice te eindigen, maar meer om mijn jeugdtrauma te verwerken. Op de basisschool kregen we klassikaal zangles en ik hoor mijn leraar nog zeggen: ‘Nou dat klonk ongelooflijk vals, laten we het nog eens proberen.’ Ik was er van overtuigd dat het over mij ging en hield bij de 2e keer mijn mond, waarna het complimenten regende. Ik werd bevestigd in het verhaal. Bij concerten van Eros blèr ik ook altijd mee en ik weet zeker dat ik me niet inbeeld, dat ik daarna ineens meer plek om mij heen heb gecreëerd. De zangapp heeft al wel voor wat hilarische momenten gezorgd met mijn zoon, maar maakt ook weer pijnlijk duidelijk dat ik niet echt muzikaal gehoor heb. ‘Daarom hou je ook van Eros, mam.’ pest mijn zoon me dan ook altijd.
Over hilarisch gesproken, ik zou wel weer eens ongegeneerd de slappe lach willen krijgen. Ik doe verwoede pogingen door ‘Dit was het nieuws’ en ‘Zondag met Lubach’ te kijken, Pieter Derks en Trevor Noah te beluisteren en zo veel mogelijk corona-humor op te zoeken, maar meer als een omhoog krullen van mijn mondhoeken heeft het me niet opgeleverd. Ik zag een rijtje comedyshows van Netflix gerecenseerd in de Volkskrant, dus dat ga ik maar eens proberen straks. Of misschien youtube ik wat lachyoga-video’s om de boel op gang te krijgen. Misschien moeten we na klappen en je raam vol plakken een nieuwe challenge aangaan met de wereld: lach corona de wereld uit. Kan niet wachten op de video’s.
P.s. weet iemand wat voor boom dit is?
Reactie schrijven