Ik lag er helemaal klaar voor, yogamatje uitgerold, app bij de hand en ik begon met mijn eerste oefening: de lagere romp rotatie, wandelen gingen we vanmiddag wel doen. Terwijl mijn knieën een verwoede poging deden om de grond te raken en ik mijn schouderbladen op de grond bleef duwen en de pijn negeerde in mijn frozen shoulder werd ik ineens bruut opgeschrikt door een spons tegen het raam. En ik niet alleen, Boefie dacht ook ineens dat hij een waakhond was. Ik sprong op en ging polshoogte nemen. Er zat niet iemand in een bakje bij mijn raam, maar hij stond beneden op straat met een lange arm. En niet alleen mijn raam werd gedaan, de hele straat. Ik kleedde me verder aan, griste Boefie onder mijn arm en ging even verhaal halen. Zou het een weldoener zijn die in deze crisis wil dat mensen wel gewoon uit raam kunnen kijken nu ze thuis zitten? Is het een werkloze glazenwasser die maar begint te wassen in de hoop, dat hij er toch nog iets mee kan verdienen? Een aantal scenario’s gingen door mijn hoofd, maar geen van allen klopten. Het was gewoon de jaarlijkse wasbeurt van Vestia. Daar wees mijn buurvrouw me op, maar aangezien ik bijna nooit thuis ben overdag heb ik die de afgelopen 25 jaar gemist blijkbaar.
Ik was al buiten dus gingen we maar langzaamaan richting het eind van de dijk voor de dagelijkse ontmoeting met de buurhonden en Andy. Het was prachtig weer, dus in plaats van het bankje wat vol in de zon stond namen we dit keer plaats onder de grote boom. Er kwamen wat kinderen op de honden af die nieuwsgierig en bang tegelijk waren. Geen goede combi bij zo’n speelse pup als die van mij. En over speels gesproken, daar kwam pup Mia, een prachtig beest van 6 maanden, maar wel 10x formaat Boefie. Hij werd dan ook de dag ervoor zwaar onder de voet gelopen en hij en Mia zijn dus niet echt een match nog. Ze was nu aan de lijn en ik moedigde mijn hond aan om het toch weer te proberen. Boefie dacht daar anders over, maar jaloers als hij was mocht ik Mia ook geen aandacht geven. Stoer begon hij zijn tanden te laten zien, Mia was niet onder de indruk. Toen ik klaar was met Mia aaien en ze even iets van me wegliep kwam Boefie snel tegen me aan staan, Mia uitdagend aankijkend en toen voelde ik ineens warmte, niet van de zon, niet uit liefde voor mijn beessie, maar gewoon een straal urine tegen mijn been. Ik werd even gemarkeerd, die is van mij! Gelukkig had ik water mee.
Ik kleedde me om, deed de rest van de oefeningen en ging een rondje langs de kade. Mijn bloemetjes mogen weer in het haar, roze zonnebril op en ‘De kleine Prins’ op mijn oren. Die had ik ooit op mijn leeslijst gezet voor Frans, vanwege de dikte, maar ik kwam er toen niet doorheen. Ik bleek bij mijn eindexamen een andere lijst ingeleverd te hebben, dan ook oorspronkelijk dacht. Mijn Franse docente sprak me nog ff snel aan, dat het wat mager was, heb je niet toevallig nog meer boeken gelezen. Dat was niet zo, maar had wel andere boeken gelezen, dus heb me er doorheen gebluft. Dit is geen tip kinders!
Jimdo’s statistieken gaven aan dat er de afgelopen periode wel 0 bezoekers zijn geweest op mijn website, goed voor mijn zelfvertrouwen. Ik schrijf dit dus echt voor mezelf dacht ik, maar het zou ook niet kunnen kloppen. Ik heb ze dan ook maar gemaild. Wat blijkt, ik moet cookies aanzetten, dan komt er bij jullie een klein bestandje en dan kan de site jullie tracken en krijg ik inzicht in de hoeveelheid lezers. Ik heb het maar niet gedaan en het blijft dus spannend of en wie dit lezen, maar heb nog een troef achter de hand. Het stadsarchief heeft een oproep gedaan om deze periode vast te leggen. Foto’s, filmpjes, teksten kunnen worden aangeleverd om te worden gearchiveerd voor later. Mijn ‘Corona Diaires’ zijn aangemeld en ik kreeg gisteren een melding, dat het wordt opgenomen. Ik word gewoon de Anne Frank van 2020. Oké ga mijn schoenen weer aantrekken, heb zweetvoeten.
P.s. Mijn zoon heeft een kaart gekregen van school, zij zijn hem niet vergeten, hopelijk is dat wederzijds.
Reactie schrijven