Ik heb mijn blog verplaatst naar mijn website en zal vandaag de andere teksten ook hierheen verplaatsten. Zo heb ik alles in één overzichtje, leuk voor later.
Eigenlijk wilde ik gisteren mijn blog beginnen met ‘La Casa de Papel’ en daar ook mee eindigen. Mensen die de serie volgen snappen dan vast dat ik ff onbereikbaar ben. Ik was vergeten dat de serie vrijdag al online was gegaan (Weer een bewijs voor de stelling ‘Corona doet iets met je geheugen’) anders was ik toen al gaan bingewatchen, want dat is het verneukeratieve van Netflix, het kan, maar ook na elke aflevering heb je ongeveer 1 seconde om de serie te stoppen anders begint al weer een volgende aflevering. En ik merk dat mijn reactiesnelheid in deze periode ook minder is dan normaal (vriendelijker voor: ik blijf liever lui liggen dan mijn hand uit te steken naar de afstandsbediening). De serie moest dan ook dit weekend afgekeken worden en toen dat eenmaal gebeurd was, zat ik dan ook zwijgend op de bank. Hijo de puta vloekend tegen mezelf, want nu was het weer klaar en moet ik weer smachten naar seizoen 5. Wat een steengoede serie is het toch. Ik heb ‘Spaans leren’ in mijn niet bestaande Corona-pot toegevoegd. Nu blijkt dat sporten een positieve invloed heeft op het aanleren van een nieuwe taal, dus het was me sowieso niet gelukt, maar toch.
Voor ik er achter kwam had ik nog mijn Zoom-ontmaagding bij de geluksroute online, ik had met een vriendin al wat Zoom-voorspel gedaan, maar was er nog niet erg van onder de indruk. Ik had de app dan ook maar verwijderd, maar was toch nieuwsgierig en besloot hem weer te installeren en mee te gaan doen. Het was nog ff zoeken waar nou de link te vinden was voor de sessie van die ochtend, maar na een paar pogingen kwam ik em toch ergens tegen. Ik besloot eerst gemute en zonder beeld mee te doen, maar dat kon ik niet lang volhouden, we waren maar met een klein clubje, dus ik werkte snel mijn ontbijt naar binnen, fatsoeneerde de boel en ging in beeld. Het was een muziek-sessie en blijkbaar had ik dat ff nodig, ff hier zijn en alleen met muziek. Ik stond dan ook binnen no time te dansen in de kamer, tot mijn eigen en Boefies verbazing. Om zijn geblaf te muten nam ik hem maar in mijn armen en deinsden we op de klanken heen en weer. We eindigden met verzoeknummers en ik wilde heel graag ‘Yo sin ti’ van Eros Ramazzotti. Onterecht geen grote hit, want het heeft heerlijke zomerse salsaklanken en hoewel ik er geen reet van begrijp word ik er instant gelukkig van. Ik google nog ff snel wat de titel betekende voor het geval ik intelligent over moest komen, maar de playlist werd al ingezet. Het eerste nummer bracht me meteen terug naar mijn Ayahuasca-trip waar dat lied a capella ten gehore werd gebracht, daarna kwam Dancing Queen en we eindigden met Eros. Me=happy.
En misschien waren het de Spaanse teksten van het lied, maar ineens moest ik aan la Casa de Papel denken. En hoewel mijn lichaam nog niet klaar was met dansen gaf ik er toch aan over na de honden/Andy-date. Eerlijk ik ben wel even gestopt voor het toilet soms en om eten klaar te maken en oh ja, te gaan slapen, maar gisterenochtend was het dan toch echt afgerond. Ik bedankte de acteurs, schrijvers en ging maar all you need kijken om mijn tranen de vrije loop te laten. Het was weer klaar.
Gelukkig duurt dat maar ff en ik was al snel weer klaar voor een volgende dag niets doen. Ik besloot dit keer maar eens naar de Albert Heijn te gaan voor boodschappen. Het is daar ruimer, ze hebben T’s brownies en ik kon nog ff fietsen met het lekkere weer. Ik was verbaasd toen ik aankwam. Er stonden dranghekken voor de deur, de grond was afgetaped met zwart/geel lint en er was een systeem ontstaan van rijen, wachten op afstand en schoonmaken van karretjes met een efficiëntie alsof dit systeem al jaren bestond. Ik ritste na een man die uit de parkeergarage kwam en ging met een net gepoetst karretje de supermarkt in. Traag liep ik alle paden door om te kijken of ik daar niet echt iets van nodig had voor de komende periode, zodat ik dit surrealistische tafereel niet opnieuw hoefde mee te maken. Ik liep naar de kassa en laadde aan het eind van de band mijn boodschappen, ontweek vakkundig de gekruiste vlakken, groette vriendelijk de achter plexi zittende kassière en snelde naar de andere kant om in te laden. Toen ik bijna klaar was stond er een jongen achter me in de rij, die eigenlijk te dichtbij was, hij stond zelfs op het kruis. Ik kon nu roepen ‘1,5 meter, kom niet in mijn aura bitch’, maar besloot met een: ‘Oh ik zie dat jij voor mij gaan betalen?’ de hint over te brengen. Hij deed een stap naar achteren en antwoordde vriendelijk: ‘Mevrouw, eerlijk, als ik het geld had gehad had ik dat met liefde voor u gedaan.’ Zijn antwoord ontroerde. Toen hij dan ook om 5 cent werd gevraagd door de kassière wist ik niet hoe snel ik in mijn buidel moest tasten. Met gevaar voor haar leven pakte de kassière het geld aan en mijn oog viel op de paasartikelen. In de liefde besloot ik een mooi glazen paasei te kopen voor mijn moeder. Ik volgde braaf de gestickerde pijlen en stond weer buiten. Ik kwam er in de AH ook achter dat er zo iets bestaat als rode spitskool en wist op dat moment dat dat was wat de falafelverkoper in de stad in de pita gooide en niet rode kool. Ik heb dus wat achter de hand gehouden voor een broodje falafel vandaag en gebruikte de rest voor een groene curryschotel met couscous. Het klinkt lekkerder dan dat het is.
Mijn zoon at bij oma en eet nu de rest van zijn leven chili con carne, gezien de hoeveelheid wat hij mee kreeg.
Reactie schrijven