Stoepkrijt

Ik kreeg gisteren een appje binnen, dat het na de berenjacht tijd is voor de mannen-in-het-raam jacht. Ik ben voor. Ik kreeg een paar dagen geleden een appje met de vraag of ik nog stoepkrijt had, dat schijnt ook een schaars product te zijn geworden en aangezien ik voor de stoepkrijt-actie vorig jaar achterlijk had ingeslagen (net als tijdens een schoonmaakactie het inslaan van extra handgels), was gewoon zonder het te weten al corona-proef, zou ik wel ff kijken. Het lag namelijk in mijn berging, juist ja, die op mijn to-do-lijst staat voor deze crisisperiode (of de volgende, we zijn er nog niet uit). Ik zie allerlei filmpjes van crea mama’s die van hun huis een hindernisbaan hebben gemaakt, ik heb dat al jaren in mijn berging. Met een escaperoom-gevoel gaf ik mezelf een half uur om het stoepkrijt te vinden en het is zo waar gelukt. Het mysterie met de tas tijdschriften direct opgelost, staan achter doos 24. Ik appte dat ik het krijt had gevonden en zette een tas klaar in de gang, maar gisteren bedacht ik me na de uitgebreide hondendate, dat ik die wel eens zou kunnen gaan brengen, IJsselmonde is vast niet echt ver.

Eerst dwong ik mezelf een andere favoriete bezigheid (NOT!) aan te gaan pakken, de administratie. Het 1^e kwartaal is voorbij en ik heb nu echt geen excuus om het niet in orde te maken en wederom kreeg ik de bevestiging, dat het er tegen opzien heftiger was dan het daadwerkelijk uitvoeren van de taak. Opgeschrikt door de tijd moest ik ff snel naar de supermarkt, mijn zoon ging koken vanavond en oma zou zo voor de deur staan. In de kleine Jumbo deed toch iedereen zijn best om als paria’s om elkaar heen te dansen en na mijn mandje te hebben gevuld (alsof je binnen een minuut weer buiten moet staan van jezelf) stond ik alweer bij de kassa. Ik gaf mijn zoon de boodschappen en ging zelf nog even met de hond wandelen. Bij thuiskomt dekte ik de tafel en ontvingen we oma. Mijn zoon ging spaghetti Carbonara maken, maar mijn idee om dan gezellig Eros op de achtergrond te zetten, een Italiaanse avond, schoof hij snel van de hand, het moest wel gezellig blijven. In plaats van de snel-klaar-spaghetti had hij de originele en werd het ineens slow cooking. Dan maar ff een stukje stokbrood vooraf. De maaltijd was een succes (ik had mijn eigen pesto) en T wilde meteen meer gerechten leren kennen. Vandaag gaat hij dan ook een kijkje nemen bij oma in de keuken, ik ben benieuwd (sowieso of hij op tijd wakker wordt ).

Na het eten was het dan tijd voor de stoepkrijt, IJsselmonde is vast wel te lopen. Ik laadde de stoepkrijt over van de tas in mijn rugzak en begon met ferme pas mijn weg over de dijk, langs de moskee, Westvarkenoordsepark en toen bedacht ik me dat ik pas op de helft was en oh ja, ik moet ook nog terug. Ik heb de Compostela gelopen, sprak ik mezelf bemoedigend toe en ging verder in de benen. Aangekomen tekende ik een lieve tekst neer, belde aan en ging zeker 2 meter van de deur af staan. Het voordeel van deze tijd is, dat de kans groot is dat er iemand thuis is. De deur ging dan ook open en een stralende familie lachte me toe. Het stoepkrijt werd dankbaar aanvaard en met een geweldige poster in mijn hand begon ik aan de terugtocht. Ik zou dit keer de trambaan volgen, voor het geval ik toch een stukje mee zou gaan rijden. Mijn zoon op de lijn en die hoorde mijn route dus of ik nog ff langs de KFC wilde gaan. Voor de deur stonden wat thuisbezorgdmensjes op een goede afstand van elkaar, de KFC was gevuld met rood-witte afzetlinten wat me het gevoel gaf, dat ik een scene van CSI binnen stapte in plaats van wat hotwings wilde bestellen. Met een ‘wat-komt-u-nou-in-vredesnaam-doen’ blik gaf de vriendelijke verkoper me aan, dat de zaak al gesloten was. Beschaamd mompelde ik iets, vast iets van ‘oké’ en ging huiswaarts.

Thuis aangekomen gaf mijn stappenteller 14958 aan. Ik wilde mooi afronden naar 15.000 en liep naar de keuken, de stappenteller bleef staan, dan maar ff naar de douche, zelfde verhaal, ff kijken of het goed gaat met mijn zoon in de kamer, maar de stappenteller bleef op hetzelfde aantal stappen staan. Ik schudde mijn telefoon en plofte neer, jammer en op dat moment schoot het aantal stappen omhoog 15033.