Wintertijd

Ik heb gekookt, niet helemaal gelukt, maar toch noemenswaardig. Een vegan indian curry, het rook lekkerder dan het er uitzag en dan het smaakte, maar het was te doen en met alle groenten toch ook wel gezond, dus heb het maar gegeten. Sterker nog, ik eet het de komende 2 dagen, want het recept was voor 4 personen.

We kamperen weer in de woonkamer. Ik ga eerder slapen en luister nog een beetje naar Manon Uphof, maar volgens mij maar 5 minuten. Mijn magnetron zegt dat het 7.30 uur is, maar die is niet vanzelf versprongen, de zomertijd is namelijk ingegaan, maar ook Boefie weet dat niet en ligt nog heerlijk tegen me aan te slapen. Ik probeer altijd heel zachtjes bij hem vandaan te gaan, zodat ik als eerst naar het toilet kan rennen voordat ik hem naar de tuin breng, maar helaas lukt me dat nog niet. Zodra ik beweeg kijken zijn bruine kraaloogjes me liefdevol aan. Ik kan tegenwoordig nog net mijn schoenen en jas aandoen. Beneden in de tuin is het windstil en op een vogel na is er verder ook geen geluid. Het zonnetje verwarmt mijn gezicht. Als ik niet op klappen stond had ik nog uren kunnen zitten op het smalle randje van de deuropening.

Op Rijnmond Helpt stond een oproep van iemand wiens moeder 60 werd en dit dus niet meer kon vieren vanwege corona. Hij zocht iemand die een verjaardagslied in wilde zingen voor haar. Nou heb ik gisteren wel op youtube ‘zangles voor beginners’ opgezocht, maar mijn zoon sliep nog en zachtjes zingen is nou niet echt een manier om het te leren. Ik zette het even in de wachtstand, maar bedenk me nu, dat het daar nog steeds in staat. Voordat ik het wist had ik mijn verjaardagshoed, dito bril en ‘happy birthday’- bord op en vast en sprak ik voor Coby een berichtje in. Ik werd er blij van en Martijn ook en het inspireerde mij meteen om te gaan doen in deze crisis. Ik heb natuurlijk ook nog een hartjespak en een verrijdbare box. Ik kan als een mini Robert ten Brink verjaardagsboodschappen gaan brengen bij jarigen in corona-tijd. Ik kan een aanbod doen op Rijnmond helpt, maar hoe hou ik het dan bij? Ik ging naar de website van gelukshuis en keek of ik het daar niet voor elkaar kreeg. Mensen konden daar ook een gratis kaartje reserveren voor het Compassiefestival dus dit moest ook lukken. Ik maakte de pagina www.gelukshuis.nl/verjaardag aan en begon te typen. Volgens mij lukte het. Sterker nog, ik kon de dagen toevoegen, zodat mensen maar 1 dag konden reserveren en daarna is het uitverkocht. Ik ging los, want ik kan natuurlijk ook gewoon, naast 1 huisbezoek, ook filmpjes maken en inspreken. Ik vond het geweldig om suprisegedichten te maken, dus een eigen verjaardagsgedicht moet ook lukken, toch? In mijn nopjes werkte ik het plan uit. Ik had mijn hartjes colbert er al vast bijgepakt voor de foto toen ik zag dat het al bijna 12 uur was. Uitlaattijd.

Andy zou weer op de dijk wachten en we zouden even lekker Boefie laten uitrazen en bijkletsen, onze standaardactie nou in corona-tijd. Buiten veranderde mijn hond bijna in een vlieger, wat een stevige wind en koud! Niet normaal koud. Het werd er om het hoekje op de dijk niet echt beter op. Gelukkig heb ik standaard mijn handschoenen in mijn jas, dus die trok ik meteen aan. Had ik maar een sjaal. Boefie vocht zich een weg door de wind om bij Andy te komen. We hoopten dat het onderaan de dijk, waar hij los mag lopen, minder was, maar helaas. De stok ging wel verder weg dan normaal. Rillend besloten we maar een stukje te gaan lopen in plaats van hier stil te zitten, langs het zwembad richting Afrikaanderplein. Op het randje voor de Feyenoord club streken we ff neer, maar dat was toch ook niet zo’n succes. Ons rondje duurde daarom iets korter. Bevroren kwam ik boven, maakte meteen een kop warme choco, zette zelfs weer even de kachel aan en kroop weer onder mijn dekbed die nog op het matras in de woonkamer lag. En daar, precies daar, maakte ik een beslissing voor mezelf. Ik ga het niet doen. Ik ga niet door weer en wind om iemand gelukkig te maken met mijn verjaardagsoutfit. Ik ben zelf nog niet topfit, snotter en lig nu rillend onder een dekbed na 10 minuten buiten te zijn geweest. Ik schrok van deze rigoureuze beslissing. En ander stemmetje wilde er nog een ‘ja, maar’tje in gooien, maar deze stem was zo stellig, daar schrok ik zelf van. Het hoeft niet, je mag ook echt voor jezelf zorgen in deze tijd, en voor je kind, en voor je hondje, da’s genoeg. Ik maakte nog een kopje thee en besloot Unorthodox te gaan bingewatchen op Netflix. Ik maak wat nasi (wel atijd een succes) voor mijn zoon en eet zelf de laatste curry op, daar had ik mee ontbeten, gelunched en nu dus als avondeten. Ik heb ff genoeg curry gezien voor de komende periode. Over een tijd probeer ik vast wel weer eens een ander recept.

Mijn zoon zit in de vensterbank, wat ook altijd mijn favoriete plekje was. In zijn Chewbakka-pak. Ik smeek of ik een foto van hem kan maken, dan kan ik hem aanmelden voor de berenjacht actie. Hij vind mij stom. Na lang aandringen en als hij echt onherkenbaar in beeld is krijg ik toestemming. De foto moest eerst nog ff bewerkt, je ziet mijn voeten, en daarna mag ik hem toch plaatsen. Zelfentertainment.

Ik zie Lubach Rumag fileren (nooit geweten) en besluit dat het tijd is om eens lekker op tijd te gaan slapen, misschien, heel misschien, word ik dan topfit wakker, spring ik op en ga ik weer in de actie. Ik kan u verzekeren terwijl ik dit stukje tik, dat is nog niet het geval, misschien als ik zo gepoept heb. Ik hou jullie op de hoogte.

P.s. ik ben online al meerdere keren uitgedaagd, ben er nog niet op ingegaan, op de kip in het hokje plaatsen na dan. Don’t be offended.