Chagrijnig

De gebroken nacht heeft me weer pijnlijk duidelijk gemaakt: je bent geen 18 meer. Extra koffie dan maar. Een sessie lachyoga deed op het moment zijn werk, maar het effect was snel uitgewerkt. Boefie vond het maar een rare gewaarwording en keek en viel me afwisselend aan. Hij dacht dat ik gek was geworden. Het was ook een koude regenachtige dag, mag ook wel na die paar mooie zonnige dagen, maar kunnen we afspreken dan om 12 uur en om 17 uur niet? Dan ga ik normaal uitgebreid wandelen met de hond. Nu dus niet. Het werd even snel een ritje naar de tuin, want naar buiten was geen optie. Ik weet niet wie de term hondenweer heeft bedacht, maar het geld niet voor de mijne.

Het was weer fysiodag. Ik besloot maar met het OV te gaan in plaats van met de fiets. Had geen zin om verregend aan te komen. In de metro zag je mensen elkaar ook vakkundig ontwijken, ga jij daar zitten, oké dan zit ik op die stoel. Oh verzitten dan schuif ik ook een stoel op. Ik wilde ook bijna gaan verzitten om de ontstane compositie in de war te schoppen (en mezelf te entertainen tijdens de rit), maar besloot het toch niet te doen. Op Zuidplein kocht ik snel een plu, die was ik natuurlijk weer vergeten en besloot hem na afloop te doneren. Het was ten slotte ‘pay it forward’-dag.

In de praktijk waarschuwde ik de leuke fysiomeneer na zijn vraag ‘hoe gaat het met je?’ 'Ik ben bloedchagrijnig, dus ik ga of slaan of slapen.' Hij kan maar gewaarschuwd zijn. Oh ja en dat shockwave doen we ook niet meer, ben er 3 dagen beroerd van geweest. Gelaten zette hij het apparaatje uit. We namen de Corona-maatregelen door, botox mag wel, fysio niet. Ik vind Botox Balance ook een leuke naam voor een praktijk en suggereerde een nieuw bord, hij was toch al goed met naalden. Ik bleek toch nog verrassend aardig uit de hoek te komen, ondanks mijn bui. Al verraadde zijn ‘Zullen we een weekje overslaan vraag?’ wat anders. Natuurlijk niet!

Op de terugweg kwam ik niemand tegen die ik mijn plu kon aanbieden en om hem nou op Zuidplein zo maar iemand in de handen te duwen was ook weer wat. Zuidplein ging vanaf vandaag ook weer volledig open. Ik verbaasde me over het grote aantal mensen wat er liep en de rijen die voor de winkels stonden. De Footlocker maakte nog even snel de winkel corona-proef, al betwijfel ik of ze de juiste rolmaat hebben aangeschaft. Hun 1,5 meter lag wel heel ver uit elkaar. Met een kinderbram liep ik terug naar de metro.

Dat hele corona-gebeuren zorgt wel voor veel extra verpakkingsmateriaal. De Bram was ingepakt en ook de saus zat in een apart bakje. Heel onhandig om dat lopend op te eten. Zeker met ook nog een telefoon in je hand. Ik was zo aan het kutten dat ik bijna tegen passanten opliep. Je moet overal op letten. Thuis pakte ik mijn tas, wat toch een handig gebruiksartikel blijkt te zijn en ging ik op weg naar mijn 1,5 meterwerkdate. Ik bleek toch enorm blij te zijn met mijn transparante plu. Die kun je dus gewoon schuin houden om de regen te weren zonder je ineens het leplazarus te schrikken dat er iemand voor je staat of bijna tegen je aanbotst.

T. zou koken vandaag voor hem en oma en ik had nog wat veganrestje noodles wat ik alleen hoefde op te warmen. Terwijl hij d

us de schone keuken inging, waar ik nog een minuut stilte voor had, want ik wist zeker dat het er anders uit zou zien als hij klaar was, bedacht ik me ineens dat ik mijn nieuwe puzzelboekje was vergeten in de hangmat. Ik spurte het balkon op om het drijfnatte boekje uit de hangmat te vissen. Als ik het zo zou laten drogen kon het meteen bij het oud papier. Heel voorzichtig probeerde ik de velletjes los te peuteren en los te scheuren, het lukte. Ik spreidde ze uit over de tafel. Toen ik bijna klaar was, kwam oma boven om te komen eten. ‘Wat doe jij nou?’ vroeg ze verbaasd en na mijn uitleg zei ze: ’Waarom koop je niet gewoon een nieuw boekje?’ Ja, dat was ook een optie geweest.