Een 8

Mijn zoon wordt ineens weer heel vroeg wakker en soms, vooral als zijn hartje nog slaapt, wil hij ineens weer half in mij kruipen. Vandaag was zo’n moment en dan mag de tijd ook even stil staan, samen met een kopje thee op de bank. Mijn vriendin belt en ik sta op en terwijl ik haar verwelkom door de telefoon hoor ik vaag op de achtergrond mijn zoon cynisch de volgende zin uitspreken: “Ja, en ik kom weer op de 2^e plaats…..”

Na de hondendate vraag ik of ik iets moet halen voor mijn zoon bij de supermarkt, een goedmakertje. ‘Zal ik pannenkoeken voor je bakken?’ ’Nee, mam haal maar een kapsalon.’ Ik weet dat mijn afkeurende vraag ‘Als ontbijt?’ onbeantwoord blijft en fiets richting Turkse bakker. Terwijl de kapsalon in de maak is, ga ik ff fruit halen bij de Turkse supermarkt er net naast en daar kom ik een andere vriendin tegen. Ik wil haar een grote knuffel geven, maar we doen het verbaasde hallo af met een lullig voetje. Het maakt alles meteen ongemakkelijk ook al weet ik (en zij hopelijk ook) dat ze in mijn hart woont. Die is niet in lockdown.

Mijn mand is gevuld met fruit en een wortel, vraag me niet waarom. Ik laat me een extra mango aansmeren en 2 dozen bosbessen, maar de asperges weer ik kranig met de ‘die vind ik ingewikkeld’-opmerking. We moeten hier alle twee extra over nadenken en dat geeft net genoeg tijd om al betaald te hebben voordat ik alsnog overstag zou gaan. T is blij met zijn ontbijt en ik maak een bakje fruit (al vind ik tomaat toch stiekem een groente).

Ik ben gestopt met het boek ‘ooit aten we dieren’. Ik hield mezelf voor, dat het was omdat ik al veel wist, maar eigenlijk kon ik niet zo goed tegen het belerende en ‘jij bent fout als je vlees eet’-toontje. Ik ben als sinds mijn 19^e vegetariër (al duurde het langer voordat ik vis afzwoor en is dat het 1^e waar ik naar teruggrijp als ik geen alternatieven voorhanden heb), maar mijn zoon eet gewoon vlees. Ik heb zelf bewust die keuze gemaakt en vind dat een ieder dat moet doen. Ik kan hem alleen maar zo veel mogelijk vertellen en het aan hem laten in de hoop dat hij ooit iets met deze kennis gaat doen. En hem vo veel mogelijk lekkere gerechten voorschotelen en dat is nou net het ding. Ik moet mijn repertoire uitbreiden. Ik google een vegan recept voor vanavond. Het wordt noodles met broccoli. Misschien had ik eerder moeten googlen, had ik het meteen mee kunnen nemen.

Ik had een foto gemaakt van de ingrediënten, maar had geen zin om het recept te volgen. Ik vulde het aan met een ui en een halve wortel, maakte de sambalpot leeg en serveerde het geheel met groentenkroepoek. Trots schotelde ik het mijn zoon voor en keek verwachtingsvol naar het nemen van de eerste hap. ‘Jezus mam, wat pittig, mag ik een glas melk?’ Weg vegan-idee. En ik wilde al mijn wonden likken, toen hij toch de 2^e hap nam en de derde. ‘Lekker?’ vraag ik dan toch voorzichtig. ‘Nou,’ zegt hij, ’het is jammer, dat het zo pikant is, dus geef ik het een 8, anders was het wel een 9,5.’ Mijn mond viel open van verbazing. Niet een voldoende, een dikke voldoende. En als de sambalpot niet op moest van mezelf was het gewoon randje perfect.

Tegen mijn bedtijd wilde hij zelfs nog een bord en toen ik ‘s nachts wakker werd van het geblaf van Boefie en ik naar het toilet ging, kwam hij blij de slaapkamer in. ‘Mam, ik heb mijn haar geschoren, wil je het zien?’ Ik knipte geschokt het licht aan, had namelijk net weer een hele lading krullenspul voor hem gehaald op zijn verzoek en nu was hij kaal? Gelukkig bedoelde hij alleen het onderste randje en ik complimenteerde hem, wilde weer slapen. Hij liep de slaapkamer uit en draaide zich om. ‘Mam?’ fluisterde hij. ‘Ja schat?’ ‘Heb je nog wat van dat lekkere eten?’ ‘In de koelkast lieverd,’ glimlachte ik en draaide me weer op mijn zij. Slapen duurde even want mijn hoofd jubelde: Een ahacht een ahacht.

P.s. kwam er net achter dat in de roerbakmie scharreleiwit zit, dus mijn zoektocht naar het veganizen van mijn leven gaat nog even verder.